٭ شماره هاي آقاي ب
----------------------

2- آقاي ب در دوران كودكي عاشق عدد 2 بود. از آن بيشتر عاشق عدد 22 بود كه دو تا 2 داشت. اما عدد 222 آنقدرها هم برايش مهم نبود.

2- آقاي ب تمام اتفاقات مهم زندگيش به عدد 2 بيربط هستند. مثلا اينكه در روز دوم از ماه دوم از سال 2 هجري به دنيا نيامده.در 22 سالگي زن نگرفته و 2 زن و 22 بچه ندارد. نفر دوم كنكور نشده است، خانه اش 2 خوابه نيست و الخ. تنها چيزي كه به اين عدد مربوط مي شود اين است كه دو تا از بهترين دوستانش هر كدام دو تا بچه دارند.

2- آقاي ب اين روزها خيلي نگران است. به اين نتيجه رسيده كه مسئولان امور حتي از آنچه كه فكر مي كرد هم كمتر مي فهمند. نتيجه اش هم با عرض تاسف اين خواهد شد كه اوضاع اقتصادي از ايني كه هست هم بدتر خواهد شد. لااقل آمارها در حرفه آقاي ب كه خيلي خيلي نگران كننده است.

2- آقاي ب اين روزهاگرفتار شده است در چند تايي كتاب كه خواندنشان سخت است، از آنهايي كه پيش نمي روند، به ضرب و زور دو سه صفحه مي خواند و كنار مي گذاردشان. يكي شان امروز صبح تمام شد. حالا مي خواهد بجايش يك چيز خواندني و شيرين بردارد، از آنهايي كه آدم راحت صفحه مي زندشان، راحت ميخواندشان، بلكه به ضرب شيريني اين كتاب، الباقي را هم بخواند.

2- آقاي ب هنوز دلش به هر بهانه اي پر مي كشد به آنروز كه مي آيد. آنروزي كه هوا سبك مي شود و خنده به اين شهر بر مي گردد.
نوشته شده در ساعت 12:31 PM

٭ ميان ماندن و رفتن
--------------------
1- من مصداق رطب خورده و منع رطب ام. در حقيقتش مصداق رطب نخورده وتبليغ رطب.
تقريبا به همه توصيه مي كنم كه از ايران بروند. براي خيلي ها سخنراني هاي قرائي مي كنم درباره اينكه چرا رفتن به نفعشان است، چرا ماندن در اين كشور در اين اوضاع كار درستي نيست. همه دوستاني را كه ترديد دارند ميان ماندن و رفتن تشويق مي كنم كه بروند.
با اين وجود، خودم مانده ام و هيچ قصدي هم براي رفتن ندارم.

2- ماندن من، مثل ماندن اميرحسين تلخ مثل عسل حماسي نيست. واژه هاي جذاب تعريفش نمي كنند.

3- بخشهاييش با امير حسين يكي است، مسئله عادت به اين شهر و به اين مردمان و توانايي در بكار بردن اين زبان و دانستن ريزه كاري هاي اين فرهنگ. وابستگي به نقاطي كه خاطرات انسان را مي سازند. وابستگي به روزها، خيابانها، درك مشكلات و آرزوها. اما براي من آنقدر ها هم اين چيزها حماسي نيستند. مهم است برايم كه به اين زبان خوب مي نويسم و خوب صحبت مي كنم و به هيچ زبان ديگري به اين خوبي مسلط نيستم. مهم است كه به يك نگاه مخاطبم را مي شناسم، از نام دبيرستانش مي فهمم چطور آدمي است، از تك كلمه هايي كه استفاده مي كند تمام تاريخ زندگيش را حدس مي زنم، اما اين همه ماجرا نيست.

4- حقيقت اين است كه مطلوب فرهنگي من با جريان رايج فرهنگي ايران نزديك نيست. گمانم فرهنگ مطلوب من بيشتر اروپايي باشد. موسيقي، ادبيات، نقاشي، روش زندگي، شهرسازي و سر جمع، محيط عمومي شان بيشتر به مزاج من خوش مي آيد. راستش اخيرا حتي كتابهايي كه به زبانهاي ديگر مي خوانم بيشتر از كتابهايي شده است كه به فارسي مي خوانم.

5- منظورم اين نيست كه مثلا تي اس اليوت را بهتر از مولوي مي فهمم يا بيشتر دوست دارم. بديهي است كه زبان و ادبيات خودم را خيلي بهتر درك مي كنم، با اينها خيلي بهتر رابطه برقرار مي كنم.

6- چيزي كه توكا خيلي به وضوح گفته بود هم هست : در اينجا من مجرم ام. كتابي كه من مي خوانم ممنوع است، موسيقي اي كه گوش مي دهم، معاشرتي كه دارم، اصلا همين وبلاگم را هم بعضي سرويس دهنده ها فيلتر كرده اند.
اين مجرم بودن دائمي، اين فرار دائمي از فضاي متخاصم عمومي به فضاي امن خصوصي، آدم را خسته مي كند، آزرده مي كند.

7- آنهايي كه من توصيه شان مي كنم به رفتن، كساني هستند كه سخت كار مي كنند تا زندگي متوسطي داشته باشند، كارمند هستند و احتمالا هميشه كارمند مي مانند. توصيه شان مي كنم به اينكه بهتر است در آنجا متوسط باشند تا اينجا، آنجا كارمند باشند تا اينجا. آنجا اجاره نشين باشند تا اينجا.

8- برعكس، آنهايي كه فكر مي كنم بايد بمانند، آنهايي هستند كه در كارشان براي خودشان كسي هستند. كارآفرين هستند، متوسط نيستند. كساني كه من فكر مي كنم كه اگر بروند، مجبورند آنجا متوسط باشند.
منظورم اصلا اين نيست كه تمام كساني كه مي روند، متوسط مي شوند. اطراف من پر است از كساني كه رفته اند و در بهترين موقعيت ها قرار گرفته اند. مدارج عاليه علمي دارند و درآمد هاي خوب.
اما مقايسه كه مي كنم، بين آنهايي كه نسل قبل رفته اند و آنهايي كه مانده اند، بين رفته ها آدم سرخورده بيشتر مي بينم.

9- براي خود من رفتن حتي جزء گزينه هايم براي روز مبادا هم نيست. فكر مي كنم كه آن روز مبادا بدتر از دوران انقلاب و جنگ وموشك باران كه نمي شود.

10- من مي مانم چون تمام چيزهايي كه مي خواهم بدست بياورم را يا دارم، يا مي دانم كه چطور مي توانم بدست بياورم. هيچ كجاي ديگر دنيا نمي توانستم در جايگاهي باشم كه هستم. (شما بگوييد يك چشمي در شهر كورها)

11- اصل ماجرا به همين سادگي است. مي توانم بيايم و جمله بهنود را نقل كنم كه "ما مي مانيم، اينجا خانه ماست، به دعوت كسي نيامده ايم كه به عتابش برويم" و نقل كنم از اينكه روز 25 خرداد چه حالي داشتم. نقل كنم كه چه همه چشم انتظار آن روز هستم كه مي آيد و چقدر، با هيچ چيزي عوضش نمي كنم اينرا كه آنروز در اين شهر باشم . راستش، اينها هم هست. اما همه ماجرا نيست.

12- ما دوپاره شده ايم بين ماندن و رفتن. نه اينجايي هستيم و نه آنجايي. چه برويم و چه بمانيم، هيچ كجا خانه ما نيست.

13- مگر اينكه آنروز بيايد و باز اين خانه، خانه ما بشود.
نوشته شده در ساعت 10:47 PM

٭ دستم به نوشتن نمي رود.
مانده ام تا غمش كهنه شودشايد باز نوشتنم بيايد.
اما هنوز مچ خودم را مي گيرم كه يك گوشه زير لبي نامش را ميگويم و اشك مي ريزم.
نوشته شده در ساعت 9:42 PM

٭



صاحب عكس فوق در تاريخ 22 شهريور 1373 وارد زندگي من شده است. چند ماهي بعدترش هم در قلبم خانه كرده
نامبرده داراي لبخند ظريفي مي باشد كه من را آب مي كند و با همه سادگي صورت و رفتارش، گاهي عشوه هايي مي ريزد كه دل آدم غنج مي زند.
صاحب عكس فوق يكبار وقتي كه مي خنديد سرش را آرام از اين طرف به آن طرف و از آن طرف به اينطرف آورد. و يكبار هم وقتي كه از پنجره، طوفان را نگاه مي كرديم، سرش را روي شانه من گذاشت.
صاحب عكس فوق، موهايي مشكي دارد و چشماني عسلي. گونه هايش هم برجسته است.

چنانچه ايشان را جايي خارج از قلب من ديديد، لطفا ايشان را به قلب من برگردانيد و مژدگاني دريافت كنيد.


يك وارياسيون از اين.
نوشته شده در ساعت 11:17 AM

٭ اين پست به ته حلق علي فرنود تقديم مي شود.

هيچوقت كساني را كه مي نشينند بارها و بارها فيلم عروسي شان را مي بينند، نمي فهمم. براي من عروسي يك مراسم اجباري بود كه اگرچه خوش گذشت، اما تنها يك نصفه روز بود از سالها و سالها زندگي مشتركي كه همه اش خيلي خيلي خوش گذشته است.

بعد به كل معتقدم كه فيلم عروسي مزخرف ترين چيزي است كه مي شود ايجاد كرد و كلا فيلمبردار و عكاس عروسي خلق شده اند براي اينكه عروسي را به آدم زهر كنند. در ضمن جهت اطلاع جوانان مجرد يادآور مي شوم كه آن صحنه هايي كه مي بينيد عروس و داماد خيلي با محبت به هم نگاه هاي عاشقانه مي كنند و يك چيزي زير لب مي گويند، در اصل دارند زير لب به اجداد آقاي فيلمبردار فحش مي دهند. با ادبتر ها به جاي فحش مي گويند يك دو سه يك دو سه. آقاي فيلمبردار هم دارد يك نفس مي گويد: حالا عروس خانم به گل اش نگاه كنه و آقاي داماد تورش رو ناز كنه يا مي گويد : حالا هر دو بر گرديد و سرتون رو بالا بياريد و به هم نگاه كنيد و بخنديد. ما معمولا زياد به هم نگاه مي كنيم و زياد با هم مي خنديم، اما يك صبح تا عصر اگر آقاي فيلمبردار اين حرفها را تكرار كند آدم ديگر به كل هيچ خنده اش نمي آيد.

بيشتر از همه از اين حرص مي خورم كه قبلش صدبار به اقاي فيلمبردار گفته بودم كه نمي خواهم همه فيلم عروسي از مجلس رقص باشد، مي خواهم كه فيلمبردار بگردد توي مجلس و صورتها را بگيرد، خنده ها را ، دلم مي خواهد از همه مهمانها صحنه اي به يادگار داشته باشم. نتيجه هم همانطور كه انتظار داريد اين بود كه اقاي فيلمبردار كاملا حرف من را گوش كرد و تمام مجلس رفته بود روي يك چهارپايه و داشت از صحنه رقص فيلم مي گرفت. انقدر كه مادر عروس به كل در فيلم عروسي نيست. پدر و مادر داماد هم فقط يك لحظه كوتاه هستند.

يك چيز احمقانه ديگري هم كه توي عروسي ها هست اين است كه آقاي خواننده ( يا در مورد ما آقاي دي جي) هيچ ايده اي در مورد اينكه اين آهنگهايي كه مي گذارند چي هست ندارند، مثلا اينكه بيشترشان آن آهنگ كذايي جرج مايكل را مي گذارند براي تانگوي عروس و داماد، انگار نه انگار كه موضوع آن آهنگ خيانت است. آقاي دي جي عروسي ما هم به عنوان آهنگي كه آخر عروسي، بتركاند، آهنگ "برو ديگه دوست ندارم، اسمتو نمي خوام بيارم" را گذاشته بود. و البته آن موقع ها اين آهنگ مد بود ( بله ، خيلي قديمها بود، ما همسن آقاي جنتي هستيم) . بعد دوستان عزيز ما هم جمع شده بودند دور ما و حسابي داشتند مي تركاندند و آنجايي كه آهنگ مي گفت " آااااآآآااااا" آنها هم همه شان مي خواندند " آآآآآاااااا آآآآاااا". آقاي فيلمبردار هم رفته بودروي صندلي و از همان بالا وسط " آآآآاااآآآااا" زوم كرد ته حلق علي فرنود.

يك چيز ديگر هم كه مجردها بايد بدانند اين است كه فيلم عروسي دو نسخه دارد، يكي نسخه مونتاز نشده و خام وديگري نسخه مونتاژ شده كه آقاي فيلمبردار هرچه هنر دارد تويش ريخته و هي اين صحنه را به آن يكي فيد كرده و اين يكي را چرخانده و آن يكي را برده از وسط يك گل سرخ در آورده و وسطش يك دانه زنبور مي آيد و يك نوشته مي آورد كه پيوندتان مبارك و از اين چيزها. بعد آقاي فيلمبردار از ته حلق علي فرنود خوشش آمده و آخر نسخه مونتاژ شده از فيلم عروسي ما، هي زوم مي كند ته حلق علي و دوباره مي آيد بيرون و دوباره زوم مي شود ته حلق علي فرنود، صدبار. بعد علي فرنود مي گويد "آآآااااآآاااا" و كلي خوش است.

اين بود انشاي من در مورد علي فرنود.
آقاي فرنود، تولدت مبارك. هميشه مثل تصويري كه ازت جاودانه شده سرخوش باشي.
نوشته شده در ساعت 8:48 PM

٭ نكند اين همه خبر جورواجور كيوان صميمي را از يادمان ببرد.
نوشته شده در ساعت 8:30 PM

٭ يك ميليارد دلار يعني چقدر؟
--------------------------------
اينطور هم نيست كه ماشين حساب اقاي ب كلا رفته باشد توي گنجه و ديگر براي ابد بازنشسته شده باشد. ماجرا فقط اين است كه انقدر عدد هاي نامربوط زياد ارائه مي شود، كه اين ماشين حساب بنده خدا ديگر كشش اين همه فعاليت را ندارد.

اما اين روزهاي اخير ماجراي يك ميليارد دلاري كه ظاهرا جناب ملك فهد، به صورت نقد به آقاي خاتمي داده اند يك كمي دردسر ساز شده است.

ماشين حساب آقاي ب يك خاصيتي كه دارد اين است كه سريع به ويكي پديا وصل مي شود. در نتيجه به سرعت متوجه شده است كه بزرگترين اسكناس دلار موجود، صد دلاري است. ابعادش هم هست 156 ميليمتر در 66 ميليمتر.
ماشين حساب اقاي ب فرض كرده است كه يك دسته صد تايي صد دلاري نو يك سانتي متر ضخامت داشته باشد. در نتيجه حجم يك دسته صدتايي اسكناس صددلاري نو يك چيزي مي شود از رده 100 سانتي متر مكعب.
آقاي ب يك عدد كيف سامسونت سايز استاندارد دارد كه ابعادش هست 45 در 30 در 10 سانتي متر و در نتيجه حجمش مي شود 13500 سانتي متر مكعب
و در نتيجه يك سامسونت پر اسكناس صددلاري يك چيزي مي شود در حدود 1350000 دلار.
(و از همينجا نتيجه مي گيريم وقتي كه در فيلمها مي بينيم كه يك سامسونت پر دلار رد و بدل شده است، يعني يك معامله يك ميليون دلاري در كار است.)

براي حمل يك ميليارد دلار مورد نظر تقريبا 740 تا كيف سامسونت مورد احتياج است. با فرض اينكه هر نفر در هر دست يك كيف سامسونت پر پول نقد را حمل كند، 370 نفر براي اين كار لازم است. يعني اينكه يك ايرباس A300 پر آدم كه دست هر كدامشان دو تا سامسونت پول نقد باشد، تازه 50 نفرشان هم در هواپيما جا نمي شوند و بايد صبر كنند تا پرواز بعدي. خدا نكند كه قاطي اسكناس ها 50 دلاري و 20 دلاري داده باشند كه آنوقت بوئينگ 747 و ايرباس A380 هم براي حمل حاملان پول فتنه كفايت نمي كند.
نوشته شده در ساعت 7:36 AM

٭ من روز شنبه را روزه مي گيرم.
هدفم هم صرفا همراهي است با زندانياني كه اعتصاب غذا كرده اند.
مي دانم كه تاثيري در چيزي ندارد. نه تاثير اجتماعي دارد و نه تاثير سياسي اما دلم مي خواهد فكر كنم كه چند ساعتي همراه آنها بوده ام.

منظورم اين نيست كه با اعتصاب غذا موافقم، بر عكس، فكر مي كنم كه وقتي سوي ديگر ماجرا مي خواهد كه ما نباشيم، بهترين عمل ما اين است كه سالم و سرزنده باشيم. به من اگر باشم، دوست تر دارم كه براي همراهي با آنان، آواز بخوانم، شادي كنم، بخندم. گمانم خنده هاي ما بيشتر خار چشمشان باشد تا گرسنگي مان.
اما راستش خنده ام نمي آيد.

اميدوارم تا شنبه كه بشود، پيام مير را بشنوند و اعتصابشان را پايان دهند. اميدوارم كه خانواده هايشان هم حرف مادر سهراب، پروين فهيمي و حرف زهرا رهنورد را بشنوند و اعتصاب غذايشان را ختم كنند.

قبل از اينها يك روز و نصفي در زندگي ام روزه گرفته ام. دوران كودكي.

از مير راضي ام. بيانيه هايش و پيامهايش و صحبتهايش هر روز پخته تر مي شود. هرچه حكومت غير انساني تر شده، انسانيت صحبتهاي مير بيشتر مي شود. حرفهايش به سمت طلب قدرت نيست. نمي گويد برويد و بميريد تا من قدرت را بگيرم. نمي گويد به زندان برويد، اعتصاب كنيد، اعدام شويد تا من پيروز شوم. آن روزي كه رايم را به نامش نوشتم، انقدر طرفدارش نبودم كه امروز، حتي شايد اعتراف كنم كه نگراني جدي و انتقاد جدي به ديدگاه هايش هم داشتم. امروز خوشحالم كه رايم را به نام او نوشته ام، خوشحالم كه سبز ام. پيامش براي خاتمه اعتصاب غذا فكر شده و زيبا و انساني بود. منظورم اين پيام است :

"باسمه تعالی

آزاد مردان زندانی! همه آزادی خواهان و حق طلبان پیام شمارا شنیدند و استواری شما را بر سر مطالبات انسانی و مشروع مشاهده کردند.

درود بر شما! ایستادگی شما گواه بر آن است که می توان بدن ها را به محبس کشید، اما نمی توان بر جان آن ها چیره شد.

عزیزان ملت و پیشتازان جنبش سبز! اکنون که پیام شما و خانواده های مبارزتان در سطح جهان و داخل کشور منتشر شده است، مردم نگران سلامتی شما به عنوان سرمایه های سبز کشورند. ما ازهمه شما درخواست می کنیم اعتصاب غذای خود را پایان دهید از مسوولان زندانها نیز می خواهیم که حقوق همه زندانیان را بر اساس همان قوانین و آئین نامه های ناقصی که وجود دارد، محترم شمارند و بیش از این آبرو و حیثیت کشوررا در پیش ملت های جهان در معرض حراج نگذارند.

میرحسین موسوی"
نوشته شده در ساعت 11:12 PM

٭ مداد اتود طراحي براي خودم خريده ام. نه از اين اتودهايي كه دست همه بچه مدرسه اي ها هست، اتود با نوك2 ميلي متر. از اينهايي كه آرشيتكت ها دارند.
از بچگي، اين مدادها براي من خيلي جذاب بودند. هميشه دست پدر و مادرم بود. جعبه هاي نوكش هم كه كشويي باز مي شد براي خودش عالمي داشت. اينكه مدادتراشش هم پشت خودش بود، يا از آن بهتر، اين مدادتراشهاييش كه مي بستي به ميز و مدار را دورش مي گرداندي.
(يادتان نرفته كه : از دوراني دارم حرف مي زنم كه جا مدادي در دار يك چيزي بود در رده ماشين پورشه)

پيش از اينها، هر وقت مي خواستم تغييري در زندگي ام ايجاد كنم، خودكار جديد مي خريدم و دفترچه جديد. اينبار رفته ام و مداد خريده ام. از صبح كارم اين است كه فشارش مي دهم و نوكش ميايد بيرون دوباره فشارش مي دهم و نوكش را مي دهم تو.

تصادف هفته پيش متوجهم كرد كه بايد تغييري در روش زندگيم بدهم. اولينش اينكه مداد خريده ام. از اينهايي كه آرشيتكت ها دارند.

فكر مي كنم تقصير زبان برنامه نويسي بيسيك است كه ما از بچگي ياد گرفتيم.
همه اش Continue بود و Next بود و For.
يكدانه دستور نداشت كه Slow down, wait for a while, behold, enjoy.

بعد از اين، كمتر درگير هزار كار مختلف مي شوم. فكرم را انقدر درگير نمي كنم. بيشتر از وقتم لذت مي برم.

پ.ن. نگران نشويد، تصادف خاصي نبود، ترمز دستي ماشين را درست نكشيده بودم، ماشين را در سرازيري ول كردم به امان خدا و خودم رفتم جلسه. برگشتم ديدم ماشين نيست. ماشين بنده خدايي داغان شده بود، درب ميدان ميوه و تره بار هم به همچنين. ماشين من خسارت زيادي نديده بود.
نوشته شده در ساعت 11:58 AM

٭ WANTED




اين يكي كه وسط عكس مي بينيد، منم.گمانم سال 59 بايد باشد. مراسم "فارغ التحصيلي" از مهدكودك پوپل. هماني كه بالاي گاندي بود.
اين دوتايي كه دو طرف من هستند، دوستان آن زمان منند. يكي شان نادر بزرگه است و يكي شان شيرين. فاميل هيچكدامشان را نمي دانم. جز اينكه بايد كلاس ميس آنا و ميس شهين بوده باشند و بعد هم ميس فائزه. بالماسكه سال قبلش، نادر بزرگه بتمن شده بود، شيرين پرستار، من هم دهاتي!
كسي اگر مي شناسدشان، يا ردشان را دارد كه كجاي دنيا هستند و چكار مي كنند، من را خبر كند لطفا.
دست بدست هم اگر همخوان كرديد تا شايد كس ديگري مي شناختشان، صواب دارد.
نوشته شده در ساعت 2:54 PM

٭ عكس هاي دوست قديمي اي را در فيسبوك مي بينم. اول نمي شناسمش. وزن اضافه كرده، روي صورتش خط افتاده، بي رحم اگر باشم، مي گويم پير شده.
همه مان پير شده ايم، اين ماههاي اخير روزي نيست كه موي سفيد تازه اي كشف نكنم، گاهي در سر، گاهي ريش و گاهي هم بر سينه و شانه.
سالي كه گذشت سرعتش بيشتر هم شده، سال سختي بود.
اين مدت زياد ياد سالهاي جنگ مي افتم. گمان نكنم كه سالي كه گذشت و چند سالي كه مي آيد از آن سالها سخت تر و تلخ تر باشد.

آنچه در خاطر من است، همه آن سالهاي سخت و تلخ، براي من كه كودكي ام را مي گذراندم، سالهاي شيرين و خوشي بود. سفر زياد رفتيم، مهماني هم زياد بود.
پدر ها و مادرهاي ما قهرمان بودند. ديواري بودند بين آن همه سختي و تلخي بيرون و شادماني داخل خانه هايمان. قهرمانهاي دهه شصت به ما ياد دادند كه براي شادماني، عشق كافي است.

يك بي ام و 2002 داشتيم. آبي آسماني. آن زمانها براي خودش چيزي بود.
با معيارهاي امروز چيز بيخودي مي شد، كولر نداشت، راديو هم نداشت. پنجره هاي عقبش هم فقط كمي باز مي شد، بهترين سفرهاي زندگيم را آن سالها رفتم. دم تونل كندوان كه مي رسيديم، گردو مي خريديم. گردو را مي ريختند توي كيسه و نمك مي پاشيدند رويش، پوستش شور مي شد. گردو را كه بخواهي پوست بكني اولش بايد از وسط بازش كني، بعد دوباره نصفش كني، انوقت مي شود از يكجايي سمت داخل پوستش را گرفت و كند. بعد كه مي خوريش بايد انگشتت را هم يك كمي بمكي تا مزه اش شور شود.

مي پرسيد چرا بچه دار نمي شويد؟ چون قهرمان نيستيم.
نوشته شده در ساعت 8:13 AM

٭ علا محسني يك فيلم مستند دارد به نام "شهر من پيتزا" كه قصه پيتزا را در شهر تهران نشان مي دهد. آمارهاي جالبي هم اول فيلم ارائه مي كند. من آمارهاي اول فيلم را دقيق يادم نيست، اما انقدرش را يادم است كه پيتزايي هاي تهران از كبابي هايش بيشترند. باورتان نمي شود، خودتان راه بيفتيد از خانه تان تا سر خيابان برويد و بشماريد.

قبل تر ها، پيتزاي پرملات دوست داشتم، دوست داشتم كه پيتزايم پر باشد از همه محلفات ممكن، از گوشت و پياز گزفته تا كالباس و سوسيس و قارچ و زيتون و فلفل دلمه و خلاصه هرچيزي كه گيرم مي آمد.
شايد واكنش ناخودآگاه من بوده به بچگي هايم.
بچه كه بودم، به تقريبا همه چيزهاي موجود در دنيا حساسيت داشتم، از شكلات و آجيل گرفته تا گوجه فرنگي و شير و كالباس و نوشابه. 10-12 سالي در زندگيم تقريبا هيچكدامشان را نخوردم، انقدر تا حساسيت ام خوب شد. در همه اين 10-12 سال، فقط پيتزاي پنير خوردم. تازه آن هم بدون سس گوجه.
لابد براي جبران اين سالها بود كه براي مدتها، پيتزاهاي خيلي پر ملات مي خوردم غرق در سس گوجه فرنگي.
اولين باري كه به ايتاليا سفر كردم، پيتزاهايشان به هيچ وجه به سليقه ام نمي خورد، يك تكه نان بود، پنير بود، و يك پر كالباس باريك. يك قيافه خيلي فقيرانه اي داشت انگار كه براي خانه كارمند آقاي اسكروچ پخته شده باشد.

يكي دو سالي است كه سليقه ام عوض شده. علاقمند شده ام به پيتزا به سبك ايتاليايي، پيتزاي ساده و باريك.
در تهران تازگي ها دارد مد مي شود، بهترينش را در رستوران بونو خورده ام در ظفر.

اما پيتزا كه رستوران رفتن نمي خواهد، كلا 10 دقيقه وقت آماده كردن مي خواهد و نيم ساعت هم وقت پختن. لازم هم نيست خيلي آشپز قابلي باشيد، اگر يك ذره سليقه داشته باشيد، پيتزا هميشه خوشمزه مي شود.

سر راه خانه، از يك نانوايي، يك شانه خمير بگيريد. (نانوايي اش اگر باگت فرانسوي باشد، نانتان تردتر در مي آيد، فقط بايد مواظب باشيد كه خيلي نازك پهنش كنيد ته ديس وگرنه زيادي قطور مي شود.)
از بقالي كنار نانوايي هم يك بسته كالباس فرد اعلا (پيشنهاد من فيله بوقلمون) و يك بسته قارچ و يك بسته پنير گودا بگيريد. پنير پارمسان هم كه لابد در فريز خانه تان داريد. اگر نداشتيد، بگيريد. دو سه تا گوجه فرنگي درشت قرمز و يك دسته ريحان هم از ميوه فروشي آن طرف نانوايي بخريد.
پيتزاي شما حاضر است، فقط بايد وقتي كه رسيديد منزل اولش يك ليوان آب هندوانه خنك براي خودتان بگيريد و بخوريد كه جگرتان تازه شود، بعد ديگر پيتزا حاضر است، كاري ندارد بجز اينكه گوجه ها را پوست بكنيد و رنده كنيد ( يا ميكس كنيد) و بريزيد توي يك ظرفي كه بجوشد، نمك و فلفل و يك ذره آويشن و يك ذره نعنا خشك هم بزنيد، ريحانها را هم پاك كنيد و بشوريد و يك مشته از آنها را خورد كنيد و بريزيد توي همين ظرف. بگذاريد بحوشد تا يك جور رب گوجه رقيق گيرتان بيايد.
سيني فر را با يك عدد فويل آلومينيوم ضخيم بپوشانيد و فويل را چرب كنيد. از اين فويل هاي نازك دوزاري نخريد. اصلا به كل جنس دوزاري نخريد. بخصوص وقتي كه بحث شكم است. من اصلا مي پرسم: وقتي كه بحث كف پايتان است، مي رويد سراغ كفشي كه جنسش فلان باشد و ماركش بهمان، انوقت درمورد خوراكي كه قرار است برود وسط وسط شكمتان، هر مزخرفي را مي پذيريد؟
خمير نان را به صورت يك لايه خيلي نازك پهن كنيد روي فويل. فر را هم كه قبلا روشن كرده ايد و گرم شده است. بعد اين رب رقيقي را كه درست كرده ايد بدهيد روي نان، يك مقدار جزئي از پنير گوداي رنده شده تان را بريزيد رويش، يك مقدار پودر پنير پارمسان هم بدهيد.
قارچها را هم كه لابد شسته ايد و ورقه ورقه هاي ضخيم كرده ايد و يك مقدار جزئي گذاشته ايد كه در آب خودش با يك مقدار نمك بپزد ( جزئي ها، قارچهاي بيچاره را خشك نكنيد). قارچها را مي چينيد روي پيتزا و ژامبون فيله بوقلمون را هم مي چينيد رويش، بعد الباقي پنير را ميريزيد و مي گذاريد توي فر. نانش كه خوب پخت، چند دقيقه اي از بالا حرارت مي دهيد كه برشته بشود.
مي پرسيد الباقي ريحانها را چكار كنيم؟ با پيتزا بخوريد.
هر سوال ديگري هم كه داشتيد، به اين پست ميرزاده خانم مراجعه كنيد.

چند تا هم نكته : تازه وقتي كه اين نيمچه رب گوجه را به پيتزا بزنيد مي فهميد كه چرا ايتاليايي ها به پيتزايشان سس گوچه فرنگي نمي زنند. چونكه پيتزا خوب به اندازه كافي گوجه فرنگي دارد. بعد هم اينكه پيتزا اصلا به پنيرش زنده است، بيخود تنبلي نكنيد كه از اين پنير پيتزاهاي زنده شده كه به لعنت خدا نمي ارزد بريزيد روي پيتزا و خرابش كنيد. پنير خوب استفاده كنيد. (يادتان نرفته كه، قرار است برود داخل شكمتان، جاي خيلي عزيزي است)
لابد حواستان هم هست كه اگر بازيليكوم گيرتان آمد، اصلش قرار است بجاي ريحان از آن استفاده كنيد.
نوشته شده در ساعت 7:53 AM

٭ دستم خودم نيست، جوش كه ببينم سرش سفيد شده مي خواهم سوزن بزنم خاليش كنم.
بديش اين است كه اين قضيه فقط در مورد جوشهاي خودم نيست، روي صورت ديگري هم كه باشد، باز مي خواهم سوزن بزنم و خاليش كنم.
آنوقت امروز نشسته ام كنار دست يكي از همكاران كه دارد توضيحي درباره نقشه اي مي دهد و من تمام فكرم پيش جوشي است كه روي لپ اش دارد. دستهايم را پشت صندلي قفل كرده ام به هم كه نرود سراغ سنجاق ته گرد روي تابلو جلوي رويم.

فقط جوش نيست كه، پلاستيك لاي صندلي هم هست. روي صندلي كه مي نشينم بايد پلاستيكش را بكنم، بدم مي آيد كه تكه هاي پلاستيك لاي درزهاي صندلي مانده است. كاري ندارم كه جلسه چيست، با كيست، همان وسط بحث، يك دستم (يا گاهي دوتايشان) به پلاستيك هاي مانده لاي درزهاي صندلي است.
آنوقت يك جايي جلسه مي روم ، لااقل هفته اي دو سه بار ، براي 5 سال اخير. باز يكي در ميان پيش مي ايد كه روي صندلي اي بنشينم كه بعد اين همه مدت رفتن و آمدن من هنوز پلاستيك دارد. به فكر افتاده ام كه لابد يك نفر (شايد هم يك جن خبيث) عصر ها بعد از جلسه دوباره برمي دارد اين پلاستيك هايي كه من كنده ام را فرو مي كند در درز صندلي.
نوشته شده در ساعت 2:22 PM

٭ شده ام از اينها كه مدام با هر چيزي ياد خاطرات مي افتند و نوستالژيك مي شوند.
امروز، اولين فرزند از نسل بعدي خانواده ما كنكور دارد. يكي دو هفته است كه يادش هستم كه لابد چه روزهاي سختي دارد.

زمان ما كنكور دو مرحله اي بود، مرحله اولش سخت بود، ادبيات و ديني و عربي داشت كه لااقل ديني و عربي اش هيچ جوري در كله من نمي رفت.
روز قبلش رفته بودم سوپر گلشهر ( كه جاي سوپر جردن باز شده بود آن سالها) و از آن دكه آخر سوپر براي خودم دو تا نوار خريده بودم. يكيش را يادم هست كه يك كنسرتو كلارينت بود از موتزارت.
آن موقع ها تمام شب موسيقي بالاي سرم روشن بود. شب كنكور زود رفتم خوابيدم و اين نوار را گذاشتم كه تا صبح بخواند.
صبحش سر كنكور فكر مي كنيد چه آهنگي توي سر مي مي چرخيد ؟ Join the Joyride از Roxette كه فكر كنم دو بار هم گوشش نكرده بودم بسكه آهنگ مزخرفي بود.
بعد من هي تست مي زدم و هي زير لبي مي گفتم Come on join the joy ride, be a joy rider.
بعد به خودم لعنت مي كردم كه اين آخر چه آهنگ مزخرفي است افتاده توي سرم.

فردايش رفتيم كوه، كلي هوار زديم. شهرام هم برايمان صداي كلاغ عرب در آورد، كلي خنديدم.
نوشته شده در ساعت 8:30 AM

٭ در دوره اي از زندگيم، زبان بخش كليدي تفكر من را شكل مي داد. انديشيدن به اينكه زبان چيست، ارتباط آن با تفكر چيست، ارجاعات درون متني چيستند و اينجور چيزها.
فراوان نقد ادبي نوشتم در آن دوران و در كنار آن، تمرينهايي مي كردم از اينكه قابليتهاي زبان را چگونه مي توان به كار گرفت.نقدها و تمرينهايي كه بعضي شان در شبكه پيام آن دوران ارائه شد.
براي من اين تمرينها، اتودهاي زباني بود، شايد به تعداد انگشتان يك دست هم چيزي ميانشان نيست كه دلم بخواهد نامشان را شعر بگذارم.
اتودهاي زباني، بازيهايي بودند كه من با واژگان مي كردم، براي درك قابليتهاي آوايي و معنايي شان.
مجموعه هاي متعددي از اين اتودها نوشتم، اتودهاي ماه، اتودهاي رنگ، اتودهاي "مرا ببين" و امثالهم.

نمونه اي از اتودهاي ماه اين است :


اتودهاي‌ ماه‌ - 16
==============

ماه‌ پرده‌ روز را مي‌ شكافد
تا حقيقت‌ تاريك‌ هستي‌ را باز نماياند

پسركي‌ تنها
در گوشه‌ تاريك‌ شب‌ خفته‌ است‌
ماه‌ تنهاييش‌ را اشكي‌ مي‌ افشاند

آتشي‌ نيفروخته‌
خاموش‌ مي‌ شود
باد خاكسترش‌ را مي‌ پراكند

خورشيد صبح‌ به‌ هزار دروغ‌ سر بر مي‌ آورد
اما ماه‌ كه‌ مي‌ آيد،
دروغ‌ خورشيد رسوا مي‌ شود.

زمين‌ را صخره‌ اي‌ به‌ دريا پيوند مي‌ زند
دريا را لجني‌ سياه‌ به‌ خشكي‌
درخت‌ اما ريشه‌ اش‌ اسير زمين‌ است‌
ماه‌ بر بالاي‌ درخت‌ مي‌ گذرد
من‌ به‌ دريا تصوير شكسته‌ اش‌ را مي‌ بينم‌

78/11/13


و اين يكي هم اتودي ديگر :


اتـود غـم‌
===============

" -غم‌ چه‌ تلخ‌ است‌
هزار تازيانه‌ موج‌، ساحل‌ را زخم‌ مي‌ زند
جهان‌ چه‌ به‌ همه‌ زشتي‌
رو پوشانده‌ به‌ شب‌."

" -بس‌ !
نگو !"

" -چه‌ كسي‌ مي‌ گويد كه‌ دم‌ فرو بندم‌؟
غم‌ به‌ سكوت‌ گلويم‌ را مي‌ فشارد
و من‌ هيچم‌ فرياد رس‌ نيست‌."

ـ " بس‌ !
نگو !"

" -چه‌ تلخ‌ گفتم‌ كه‌ دوستش‌ ندارم‌
آنگاه‌ كه‌ به‌ هر رگم‌ هزار اخگر عشق‌ مي‌ سوخت‌. "

" -بس‌ !
نگو ! "


" -اشك‌ كه‌ به‌ آن‌ غوط‌ه‌ ورم‌
از تيزاب‌ سوزاننده‌ تر است‌
و غم‌ را دستانيست‌ به‌ چرم‌ سياه‌ پوشيده‌
كه‌ گلويم‌ را مي‌ فشارد. "

" -ديگر بس‌ است‌.
نگو ! "

" -واي‌! چه‌ تلخ‌ !
چه‌ تلخ‌ گفتمش‌ كه‌ دوستش‌ ندارم‌
آنگاه‌ كه‌ به‌ هر رگم‌ هزار اخگر عشق‌ مي‌ سوخت‌."

78/10/28

اتودها براي من، جستجوي معنا بود در ميان متن، جستجوي آواي واژگان. كمتر اتودي نشاني داشت از آنچه در فكرم بود يا آنچه احساسات من را توصيف مي كرد.
امروز كه نگاهشان مي كنم، خيلي تحت تاثير لوركا (و ترجمه هاي شاملو از لوركا) بوده ام. هنوز هم هستم. كمتر شعري به زيبايي آثار لوركا ديده ا م. گمانم هيچ ترجمه شعري هم به خوبي ترجمه هاي شاملو از لوركا نديده ام.
امروز كه دوباره مي بينمشان، يك نكته ديگر هم نظرم را جلب مي كند : هميشه ساختارهاي كامل و جمله هاي كامل را دوست داشته ام. ساختار، منطق و نظمي كه در همه جا به دنبالش هستم،اينجا هم همراه من بوده است.

دوران اتودها براي من دوران دلپذيري بود. كمتر در زندگيم انقدر از تجربه كردن دنياهاي تازه لذت برده ام. اما نتيجه چندان دلپذيري از اين دوران ندارم. نتيجه اين دوران تجربه اندوزي آن شد كه ديگر از شعر خواندن لذت نمي برم. يا دقيق تر بگويم، معدودند شعرهايي كه هنوز مي توانند مرا تعجب زده كنند از قدرت بياني شان، از تركيب واژگانشان و از موسيقي پنهان و آشكار كلمات.

نيازي به گفتن نيست كه آقاي مولانا و ديوان شمس شان كلا بحث شان جداست.
نوشته شده در ساعت 8:06 AM

٭ به كورت ونه گات واقعا حسوديم مي شود. كمتر نويسنده اي ديدم كه انقدر راحت بنويسد. انقدر پيچيده ترين وضعيت ها را ساده كند. انقدر خنده پيدا كند ميان درد.
Palm Sunday را تازه تمام كرده ام. سفر قبلي اين كتاب را خريدم با welcome to the monkey house و Wampeters , Foma & Cramfalloons.
Monkey House را نصفه ول كردم. خوشم نيامد. عوضش Palm Sunday از آنها بود كه نمي شد زمين گذاشت.
حسوديم مي شود كه انقدر راحت زندگينامه تمام خانواده اش را نوشته است و ميانش افكارش را جا داده است و تجربياتش و احساساتش و همه را انقدر شيرين و ساده نوشته است.
برعكس بعضي ها كه يك جمله شان را كه مي خواهي بخواني هزار بار جانت در مي رود.
برعكس بعضي ها كه هر يك جمله شان را انقدر بار فلسفي مي دهند و هزار بار مي پيچانندش در هزار فلسفه و ايدئولوژي.

يك جايي آخر كتاب، به نوشته هاي خودش نمره داده است. نمره هايش اين است :
1- Player Piano : B
2- The Sirens of Titan : A
3- Mother Night : A
4- Cat's Cradle : A+
5- God bless you Mr. Rosewater : A
6- Salughterhouse - Five : A+
7- Welcome to the monkey house : B-
8- Happy Birthday Wanda June : D
9- Breakfast of Champions : C
10- Wampeters, Foma @ Cranfalloons : C
11- Slapstick : D
12- Jailbird : A
13- Palm SUnday : C

1 ، 2 ، 8 و 10 را نخوانده ام. از ميان بقيه كه خوانده ام، عموما با ونه گات هم عقيده ام بجز اينكه به صبحانه قهرمانان نمره A مي دهم. به Palm Sunday هم به همچنين. در عوض به خانه ميمونش D مي دهم.
نوشته شده در ساعت 11:30 AM

٭ مرخصي آقاي ب
----------------------
آدم از سنگ هم كه ساخته شده باشد، گاهي به مرخصي نياز پيدا مي كند. آقاي ب كه جاي خود دارد. البته مرخصي آقاي ب به خواست خودش نيست، منم كه به مرخصي اجباري مي فرستمش. بيش از آنكه بايد در اين وبلاگ حضور پيدا كرده است.

من اگر بخواهم يك قانون براي وبلاگ نويسان بگذارم، خواهم گفت كه هر وبلاگ نويسي بايد گاهي آرشيوش را بخواند.

در همان اولين پستي كه نوشته بودم، نوشته ام :
"اين وبلاگ قرار است كه ادبي باشد. اما انتظار نداشته باشيد كه چيز زيادي در آن پيدا كنيد. زمان كمي در زندگي روزانه من براي انديشيدن به ادبيات وجود دارد.

سلطان بانو نوشته بود كه وبلاگ جاي خالي چيزي را پر مي كند. Bolts قرار است به من يادآوري كند كه جاي ادبيات در زندگي من روز به روز خالي تر مي شود. "

و فكر مي كنم كه اين جاي خالي ادبيات، هر روز بيشتر در زندگي من احساس مي شود.
من آدم سينما، تئاتر، نقاشي و مجسمه نيستم. از هنرهاي بصري آنقدرها لذت نمي برم كه از ادبيات و موسيقي. آدم استعاره ام و مجاز. ترجيح مي دهم كه كتاب را بخوانم تا فيلمش را ببينم.

براي همين، لااقل براي مدتي، اين وبلاگ بيشتر درباره كتابها خواهد بود. درباره ادبيات.
دليلش آرشيو خواني است، نه فقط آرشيو اين وبلاگ، كه آرشيو خيلي قبل از آن، زماني كه گه گاهي، چيزكي مي نوشتم.

---------------
پ.ن. آقاي ب الان بيش از 4 سال است كه در اين وبلاگ حضور دارد، راست راستي وقتش بود كه يك مرخصي برود. آقاي ب از 4 ژانويه 2006 اينجاست، با يك چنين مقدمه اي :
"
من باز هم یک شخصیت دیگر آفریدم که قرار است مثل دیگر شخصیت های داستانی ام دو سه تا سوژه در موردش بنویسم و بعد فراموشش کنم. مثل خانواده سماواتی، صیدا ، تات، لیث و مروه.
متاسفانه من مثل آن دوست سفرکرده استعداد آنرا ندارم که این شخصیتها را چندین و چند سال ادامه بدهم.
شخصیت محبوب ما در این سری قصه ها "آقای ب" است و منظورم از آقای ب نه بروتوس است ( همانی که به ژولیوس سزار چاقو زد و سزار هم به او گفت :"بروتوس تو هم ! " ) نه بابک احمدی است ( همانی که ما دوستش داریم و کتابهایش خیلی سخت است و حرفهایش خیلی شرین) و نه بارباپاپا ( و همینجا باید برای روشن شدن افکار شما بگوییم که بارباپاپا در فرانسه یعنی ریش بابا و لغتی است که برای پشمک بکار می برند. تفکیکش را هم بخواهید بدانید این است که بارب با به تلفظ فرانسوی ها بغب با فتح ب و سکون غ یعنی ریش و پاپا هم که همان بابا است.)
ما "آقای ب" را بجای "آقای بولتس" گذاشتیم تا به کسی بر نخورد و مثلا خیال نکند ما منظورمان آقای بحمود بحمدی بژاد یا بید بحمد باتمی یا بکبر باشمی بفسنجانی است.
"آقای ب" یک شخصیت خیالی است با اعمال و افکار خیالی که نه به "آقای بولتس" ربطی دارد نه به هیچکس دیگر. هرکس هم که به نظرش آمد به آقای ب شبیه است اشکال از خودش است.
در ضمن آنهایی هم که خیال می کنند ما آقای ب را درست کرده ایم تا از آقای الف بالاتر باشیم خیلی حالشان خیلی خراب است.
"
نوشته شده در ساعت 10:31 PM

٭ آقاي ب هزار سال است كه ننوشته است
(و هزار سال حتي از عمر نوح هم بيشتر است)
---------------------------------------------
1- آقاي ب قلمش خشكيده است، حرف تازه اي ندارد. فكرش را كه مي كند، مي بيند كه قبلا هم نداشت.
2- تقصير آقاي ب نيست كه انقدر كم حرف شده است. آقاي ب از خودش كه انقدر عصباني مي شود، عصباني است. دلش نمي خواهد انقدر عصبي بشود از چيزهايي كه به نظرش نادرست است. دلش نمي خواهد كه عزيزاني را برنجاند با اينكه بگويد كه به نظرش عقيده شان نادرست است.
3- آقاي ب نگران هم هست، اصلا بخاطر اين نگراني است كه حرفش نمي آيد. آقاي ب فكر مي كند كه دو سال آتي، سالهاي خيلي بدي خواهد بود. بدتر از سالي كه گذشت. آقاي ب انقدر نگران است كه فكرش كار نمي كند.
4- يادتان هست كه همان چند سال پيش، آقاي ب يكچيزهايي درباره بدترين سناريو گفته بود. گفته بود كه معتقد شده است كه در اين كشور هميشه بدترين سناريو اتفاق مي افتد.
5- آقاي ب نگران است، آقاي ب فكر مي كند كه ممكن است جنبش از دست طبقه متوسط خارج شود و ادامه آن به دست حاشيه نشينان بيفتد. آقاي ب حتي دلش نمي خواهد فكر كند كه عاقبت چنين امري چه مي شود. آقاي ب نگران وضعيت آشوبناك است و وضعيت آشوبناك (هرچقدر هم كه بحث رياضيات آشوب و روشهاي آماري بكنيد) قابل پيش بيني نيست.
6- ماشين حساب آقاي ب در كمد خاك نمي خورد. اما آقاي ب ديگر حالش را ندارد، ديگر كار از نظرش از ماشين حساب گذشته است. آقاي ب البته خوشحال است كه جنبش ماشين حساب ادامه دارد و هربار كه پستي مي خواند از اينكه كسي حرف چرندي را با حساب و كتاب برملا كرده است، لبانش به لبخند باز مي شود.
7- آقاي ب به فاصله دو روز شنيده است كه دو خانواده ديگر از دوستان عزيزش هم تا مدتي ديگر ترك ديار خواهند كرد. آقاي ب باز تصويري به چشمش مي آيد از خودش كه تنها در وسط خيابان وليعصر قدم مي زند، از ميان آسفالت علف در آمده و در خيابان گربه ها به دنبال هم مي دوند. باد مي زد و پنجره خانه متروكه اي را به هم مي كوبد. و هيچكس ديگري در اين شهر نيست. به جز ارواحي كه هنوز زنجير ستمهايي كه برشان رفته را به دوش مي كشند.
8- آقاي ب صبح با كابوس محصور بودن در يك آسانسور تنگ كه هواي نفس كشيدن ندارد بيدار شد. آقاي ب دلش مي خواهد كه كسي او را از كابوس بيدار كند و به او بگويد كه همه اش خواب بوده است، كه هواي نفس كشيدن وجود دارد.

Labels: آقاي ب

نوشته شده در ساعت 10:45 AM

٭ 125
-----------------------
سلام آقاي عمو في.لت_ر باف
شما يك كاري كرده ايد كه به كل اينترنت شده است في.لت_ر نت.
يعني حتي از بلاگر ناقابل هم نگذشتيد
لابد فلانقدر ميليارد هم خرج كرديد تا اينطوري بشود.
من هم عوضش 10 هزار تومان پول ناقابل (علف خرس سابق) دادم پاي وي پي ان.
حالا نه فقط بلاگر دارم كه روزآنلاين و فيسبوك و بي بي سي و يوتيوب هم دارم

آقاي عمو في.لت_ر باف
اگر يك بوي سوختني در نزديكي خود احساس مي كنيد، خيلي نگران نباشيد، بوي دماغ سوخته است. زنگ بزنيد 125 مشكلتان را حل مي كنند.

ارادتمند
آقاي ب
نوشته شده در ساعت 12:24 PM

٭ هوميوپاتي 2
(يا چگونه ياد گرفتم كه بترسم و به شبه علم نفرت بورزم)
-------------------------------------------------------
1-آقاي ب پزشك نيست. آقاي ب دوره هوميوپاتي هم نديده است. دانش پزشكي آقاي ب محدود مي شود به مطالعات جسته و گريخته. دانشش از هوميوپاتي هم محدود مي شود به مطالعات جسته و گريخته. آقاي ب شيميدان و فيزيكدان هم نيست. مطالعاتش در اين زمينه ها هم جسته و گريخته است. آقاي ب اما مهندس طراح سازه است و اين كار بسيار با خلقياتش هماهنگ است. اقاي ب در زندگي هم مانند كار سعي مي كند كه چيزها را تجزيه كند، تاثيرشان را تحليل كند بعد نتايج را جمع كند و بسته همخوان و هماهنگي بسازد كه كه داده ها را تحليل و نيازها را برآورده كند.

2- آقاي ب بسيار به علم و روش علمي متمايل است. روش علمي بهترين شيوه اي است كه آقاي ب براي تحليل داده ها و براي درك جهان مي شناسد. آقاي ب علم را به عنوان بهترين تفسير موجود از جهان مي شناسد. آقاي ب معتقد است كه علم علاوه بر اينكه بهترين تفسير از وضع موجود را ارائه مي كند، بهترين پيش بيني را هم از نتيجه انجام اعمال نشان مي دهد.

3- آقاي ب ابدا معتقد نيست كه علم، "كامل" است. ابدا معتقد نيست كه علم "بي نقص" است. اما گمان مي كند كه در مقايسه تفاسير بدست آمده از علم كلاسيك با علوم جايگزين (شبه علوم) علم كلاسيك نتايج بهتري ارائه مي كند.
از سوي ديگر علم كلاسيك خاصيت خود ترميمي دارد. به اين معني كه هر جا كه داده ها با مباني موجود علم همخوان نباشد، علم اصلاح مي شود و بهبود مي يابد. حال آنكه بيشتر شاخه هاي شبه علم فاقد اين امكان هستند. به همين دليل است كه فيزيك نيوتني و فيزيك نسبيتي هر دو در علم كلاسيك مي گنجند اما هومپيوپاتي و عرفان حلقه در يك دسته نمي گنجند.

4- علم كلاسيك بر يك مبناي آماري بنا نهاده شده است به اين معني كه از واقعه اي اندازه گيري مي شود، بعد بهترين خط يا منحني ممكن بين داده ها ترسيم مي شود و اين منحني براي تفسير و پيش بيني حالات ديگري كه در اين آزمايش ديده نشده است هم استفاده مي شود. هر جا كه داده هاي تازه اي پيش آيد كه با منحني اختلاف زياد داشته باشد، منحني اصلاح مي شود.

5- به خاطر همين ماهيت آماري، علم كلاسيك هيچگاه صد در صد دقيق نيست. هميشه درجه اي از خطا در پيش بيني هاي علمي وجود دارد، هميشه عواملي وجود دارد كه در ساده سازي ناديده گرفته شده است و گاهي پيش مي آيد كه عاملي كه در اين ساده سازي ناديده گرفته شده است، تعيين كننده شود.
به همين دليل استفاده كننده از علم كلاسيك بايد همواره متوجه باشد كه از چه رابطه اي، بر مبناي چه پيش فرضي و براي چه موقعيتي استفاده مي كند.
به عنوان نمونه فيزيك نيوتني هنوز هم براي اجسام بزرگ با سرعت كم با دقت قابل قبولي مي تواند مورد استفاده باشد.

6- علم كلاسيك يك دستگاه همخوان است. زيست شناسي، فيزيك ، شيمي و رياضيات با يكديگر مرتبط اند و جوابهاي همخواني به سوالات ارائه مي كنند. مشكل عموم شاخه هاي شبه علم اين است كه با شاخه هاي ديگر علم همخوان نيست. در نتيجه ادعايي كه در پزشكي كلاسيك مي شود، با مباني علم شيمي و فيزيك هماهنگ است اما بسياري از ادعاهاي پزشكي جايگزين فاقد اين خاصيت هستند.

7- آقاي ب خاصيت ويژه اي براي موجود زنده قايل نيست. بجز اينكه موجود زنده بسته پيچيده تري از واكنش هاي شيميايي است تا موجود غير زنده.

8- فرض كنيم كه مباني هوميوپاتي همين است كه در اين لينك آمده است:
http://en.wikipedia.org/wiki/Homeopathy
و يا خلاصه ترش در لينك فارسي زير:
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D9%88%D9%85%D8%A6%D9%88%D9%BE%D8%A7%D8%AA%DB%8C

(آقاي ب تعداد زيادي لينك فارسي و انگليسي كه با جستجوي واژه هوميوپاتي بدست مي آمد را مطالعه كرده است، از جمله تقريبا هر چيزي كه در سايت انجمن هوميوپاتي ايران در دسترس بود و به نظرش مي رسد كه مي توان لينك هاي فوق را به عنوان نقطه شروع مناسبي براي بحث استفاده كرد.

9- آقاي ب مدعيات پايه اي هوميوپاتي را به شرح زير جمع بندي كرده است :
الف- قانون تشابهات : ماده اي كه در انسان سالم باعث ايجاد عوارضي مشابه بيماري شود، در صورت مصرف توسط بيمار با اين عوارض، موجب درمان مي شود.
ب- رقيق كردن و هم زدن دارو باعث افزايش قوت آن مي شود.
دليل اين امر هم "حافظه آب" است.
ج- برخلاف درمان رايج كه هر دارو يك عارضه از يك بيماري را اصلاح مي كند، درمان هوميوپاتي سلامت بدن را به صورت يك كل باعث مي شود
اين امر بدليل آن است كه هر موجود زنده داراي نيروي حياتي است و با تحريك اين نيروي حياتي، سيستم واكنش طبيعي بدن انسان به خودي خود بيماري را درمان مي كند.

10- شروع مي كنيم از "قانون تشابهات" :
هيچ نشانه عقلي اي براي چنين ادعايي وجود ندارد. به شوخي نوشته بودم كه اين قانون مانند آن است كه ادعا كنيم كه خيار شور را اگر در آب نمك بزنيم، خيار تازه بدست مي آيد.
هيچ نشانه مشابهي در هيچ يك از رشته هاي علمي براي چنين چنين ادعايي ديده نمي شود : آيا مي شود گفت كه اكسيژن فلز را اكسيد مي كند و باز همين اكسيژن، اكسيد فلز را احيا مي كند؟
آيا مي شود گفت كه به توان رساندن عدد منفي را مثبت مي كند، بعد دوباره به توان رساندن عدد مثبت را منفي مي كند؟ مي شود گفت كه نيروي جاذبه جسم ساكن را به سقوط وا مي دارد و جسم در حال سقوط را نگاه مي دارد؟ كوزه سفالي را كه به زمين بكوبي خرد مي شود، خرده هايش را به زمين بزني دوباره به هم مي چسبد؟

شايد تنها قرينه ذهني اي كه بتوان براي اين امر داشت، واكسن است، اينكه ميكرب يا ويروسي ناتوان (يا قسمتي از ميكرب و ويروس) را به بدن تزريق كنيم و بدن در برابرش ايمن شود. اما اين قرينه ذهني، تفاوت ماهوي با ادعاي هوميوپات ها دارد.
اول اينكه تمامي بيماري ها ناشي از ميكرب و ويروس نيستند. در مورد شخص من، كلسترول بالا و تيروييد مشكل دار دلايلي غير ميكربي و غيرويروسي دارند ، واكسن هم نمي شود برايش ساخت.
دوم اينكه مكانيسم عمل واكسن ها كاملا شناخته شده ، و با اصول اوليه علوم شيمي و زيست شناسي قابل توضيح است حال آنكه هيچ توضيح قابل قبولي از نظر شيميايي يا زيست شناسي نمي توان براي قانون مشابهت ها پيدا كرد.

11- بسياري از داروهاي هوميوپاتي به ميزاني رقيق شده اند كه حتي يك مولكول هم از ماده اوليه در آن وجود ندارد. هوميوپاتها معتقدند كه تاثير دارو از آنجا ناشي مي شود كه "حافظه آب" تاثير دارو را در خود حفظ نموده است و اين تاثير با هم زدن يا تكان دادن مداوم دارو شدت بيشتري نيز يافته است.
نكته اي كه هوميوپاتهاي عزيز فراموش مي كنند اين است كه خالص ترين آب مقطر هم مقداري ناخالصي در خود دارد. در نتيجه در درجه اي از رقيق شدن محلول، ميزان ناخالصي موجود در آب بيشتر از ماده دارويي موجود در آن خواهد بود. بنابراين بايد انتظار داشت كه آب مقطر مورد نظر به جاي آنكه در حافظه خود تاثير عصاره كاكتوس را حفظ كند و با هم زدن تشديد كند، تاثير ناخالصي دي اكسيد كربن را حفظ كرده و تشديد دهد.
علاوه بر اين هيچگونه قرينه علمي مبني بر وجود حافظه در آب مقطر تا به امروز مشاهده نشده است. لازم به ذكر است كه مولكول هاي آب موجود در كره زمين تا بحال ميليونها بار در چرخه هاي مختلف زيستي و غير زيستي حضور داشته اند و در نتيجه مولكول مورد نظر آنها همانقدر از عصاره كاكتوس حافظه دارد كه از محتويات معده دايناسوري در ميليونها سال پيش و از برگهاي سرو هزاران سال پيش.
بعد بايد توجه داشت كه اگر مسئله "حافظه آب" صحيح باشد، بايد بتوان آزمايشي تعريف كرد كه بر مبناي آن بتوان تشخيص داد كه اب مورد نظر ايشان، چه ماده اي را در حافظه خود حفظ كرده اند. به عنوان مثال چنانچه داروي ميلياردها بار رقيق شده را به متخصص هوميوپاتي بدهند، بايد بتواند تشخيص دهد كه رقيق شده عصاره جگر غاز است يا رقيق شده عصاره كاكتوس.
بعد اگر ادعاي هوميوپاتها صحيح باشد كه با رقيق شدن دارو اثر آن افزايش مي يابد، تاثير داروي رقيق شده بر انسان سالم هم بايد بر مبناي اصل تشابه تشديد شده باشد و در نتيجه چشيدن يك قطره از عصاره كاكتوسي كه ميلياردها بار رقيق شده بايد چنان عوارضي در آدم سالم ايجاد كند كه در كسري از ثانيه او را به مرگ نزديك كند.
آقاي ب كاملا آماده است كه يك بطري يك و نيم ليتري عصاره رقيق شده ميلياردها بار هم زده شده هر ماده اي را كه هوميوپاتهاي عزيز بفرمايند يك نفس سر بكشد و لابد در اثر شدت تاثير دارو به جهان باقي بشتابد. اگر مرد خونش پاي خودش. و البته صدها نفر در سراسر دنيا همين چند ماه پيش چنين آزمايشي را انجام دادند و بعد هم در كمال سلامت به منزل بازگشتند.
(1023.org.uk)
بعد هم، اگر آب حافظه داشته باشد، لابد مي شود كه به جاي هارد ديسك و كول ديسك و كارت حافظه و همه اينها، چند قطره آب بريزيم در كامپيوترمان و گوشي موبايل و دوربين عكاسي مان. هر وقت هم كه حافظه مان كم آمد، چند قطره اضافه مي كنيم، راحت و بي دردسر. بدون آلودگي محيط زيست، با هزينه تقريبا صفر.
درباره حافظه آب بد نيست كه به اين مرجع نگاه بشود :
http://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Benveniste
همچنين لازم به ذكر است كه بنياد جيمز رندي يك جايزه يك ميليون دلاري براي كسي كه بتواند وجود حافظه آب را به صورت علمي اثبات كند قرار داده است. جايزه اي كه تا امروز دست نخورده باقي مانده است.
بد نيست اشاره شود كه وبسايت انجمن هوميوپاتي ايران هم در اثبات وجود حافظه آب هم به عنوان مرجع معتبر و علمي به"حديثي از امام رضا" اشاره كرده است.
http://www.homeopathyiran.org/menu.aspx?Pid=11

12- اين ادعا كه هوميوپاتي اصل منشا مرض را درمان مي كند و تمامي مرضهاي بدن انسان را يكجا شفا مي دهد هم آنقدر بي معناست كه حد ندارد. به نظر شما ممكن است كه كلسترول من، با سرماخوردگي ام يك منشا داشته باشند و منشا آنها هم با مشكل تيروئيدم و با كشيدگي رباط مچ پايم يكي باشد؟
بعد مي شود يك دوايي به من بدهند (مثلا عصارده صد هزار ميليارد بار رقيق شده ناف قورباغه) كه همزمان هم كلسترولم را خوب كند، هم رباط پايم را. هم اينكه يك جوري بشود كه وقتي ريش مي زنم جايش انقدر نخارد، موهايم هم نريزد. لطفا عصاره ناف قورباغه اش يكجوري قيق شده باشد كه شكمم هم كوچك شود، قيافه و تيپ و هيكلم هم بشود عين برد پيت يا لااقل جرج كلوني؟
مسئله ساده اي كه وجود دارد اين است كه بدن موجود انسان تركيبي از تعداد زيادي واكنش شيميايي است كه در ارگانهاي متعددي انجام مي شود، بدليل نقص بديهي و عدم كمال سيستم طبيعي، برخي از اين واكنشهاي شيميايي در اين ارگانها به درستي انجام نمي شود و نتيجه اش مي شود بيماري. راه حلش هم اين است كه به روشي شيميايي عملكرد ارگان و سيستم تركيبات شيميايي داخلش اصلاح شود. به همين سادگي. ماده شيميايي كه چنين خاصيتي دارد اسم شناخته شده اي دارد. نامش "دارو" است. طبيعي است كه براي آنكه اين ماده شيميايي در واكنش هاي شيميايي بدن انسان دخالت كند، بايد ميزان مشخصي از اين دارو در بدن وجود داشته باشد. بديهي هم هست كه هر مشكل در واكنش هاي شيميايي هم با يك ماده شيميايي تكميلي اصلاح مي شود و در نتيجه مشكلات متعدد در بدن موجود زنده نيازمند مواد شيميايي متعدد است و نمي توان انتظار داشت كه يك ماده خاص (مثلا عصاره زبان عقرب كاشان) داراي تمام مواد شيميايي لازم براي اصلاح سيستم واكنش هاي شيميايي بدن انسان باشد.

13- آزمايشهاي انجام شده تا امروز تاثير مثبت هوميوپاتي بر درمان را نفي مي كنند. به همين دليل است كه ارگان رسمي اي مانند پارلمان انگلستان با رد هوميوپاتي در گزارش اي از دولت مي خواهد كه پرداخت وجه بابت هوميوپاتي را متوقف كند.
http://www.parliament.uk/parliamentary_committees/science_technology/s_t_homeopathy_inquiry.cfm

14- آقاي ب آماده است كه دست به آزمايشي بزند.آقاي ب به همراه هريك از معتقدان به هوميوپاتي به نزد يك دكتر هوميوپات مي رود تا آقاي دكتر هر نوع آزمايشي كه لازم بداند در موردش انجام بدهد. بعد آقاي ب به يك فروشگاه داروهاي هوميوپاتي برود و يك داروي هوميوپاتي را براي دوره از زمان بصورت مرتب بدون آنكه آقاي دكتر بداند آن دارو كدام است بخورد. به شرط آنكه آزمايشات سنجش طيفي نشان دهد كه از نظر شيميايي هيچ ماده اي بجز آب مقطر در اين دارو نيست و تنها تاثير دارو در اثر هم زدن و انرژي دادن و تاثير حافظه آب است.بعد دوباره نزد آقاي دكتر برگردد و ايشان هر آزمايشي كه دلشان خواست بر روي آقاي ب انجام دهند تا تشخيص دهند كه داروي مصرف شده توسط آقاي ب كدام است. (كه لابد اگر داروهاي هوميوپاتي اثري داشته باشند، تشخيص اثرشان براي پزشك هوميوپات نبايد كاري داشته باشد) بعد اين عمل سه بار تكرار شود (براي جلوگيري از احتمال حدس زدن كور). چنانچه آقاي دكتر توانست هر سه بار دارو را درست تعيين كند، آقاي ب به صحت عمل هوميوپاتي اعتراف مي كند. در اين صورت آقاي ب يك چك به مبلغ دويست ميليون ريال به معتقد هوميوپاتي كه با ايشان وارد اين شرط بندي شده است مي پردازد. در عوض چنانچه آقاي دكتر نتوانست داروها را درست تعيين كند، فرد معتقد به هوميوپاتي دويست ميليون ريال به آقاي ب بپردازد. قبول؟

15- آقاي ب نگران سلامت كساني است كه برايش عزيزند. دليل اينكه انقدر عصبي بر عليه هوميوپاتي و عرفان حلقه و انرژي درماني و امثالهم مي نويسد اين است. نگران است كه كساني كه برايش عزيزند فرصت درمان علمي را با مشغول شدن به درمانهاي نادرست غير علمي از دست بدهند.

Labels: هوميوپاتي ، شبه علم ، آقاي ب

نوشته شده در ساعت 7:16 PM

٭ هوميوپاتي ، دارونما، تلقين و الباقي قضايا
----------------------------------------------
1- آقاي ب يك اعتقاد ساده اي دارد مبني بر اينكه موجود زنده چيزي بجز يك مجموعه واكنش شيميايي و ذخيره اي از اطلاعات (بصورت مجموعه اي واكنش هاي شيميايي) نيست. در نتيجه نسبت به هر ادعايي نسبت به بدن انسان كه نتوان آنرا بصورت تركيبي از واكنش هاي شيميايي و ذخيره اطلاعاتي وابسته به آن تفسير كرد بي اعتقاد است.

2- آقاي ب فكر مي كند كه اگر روش درماني اي براي انسان كار مي كند، بايد براي لوله آزمايش هم كار كند. ساده اش اينكه اگر روش درماني اي وجود دارد كه جلوي يك واكنش شيميايي ناخواسته در بدن انسان را مي گيرد بايد بتواند جلوي همين واكنش را در لوله آزمايش هم بگيرد. و متقابلا جلوي واكنش مشابه در سيستم هاي ديگر را هم بگيرد.

3- در نتيجه آقاي ب معتقد است كه اگر مانند هوميوپاتها معتقد باشيم كه دارو هرچه رقيقتر باشد و هرچه بيشتر هم زده شده باشد، تاثيرش قوي تر است، بايد قبول كنيم كه بنزين ماشين هم هرچه رقيقتر باشد و هرچه بيشتر هم زده بشود بهتر مي سوزد. بايد قبول كنيم كه آب نمك هرچه رقيقتر باشد و هرچه بيشتر هم زده شده باشد خيارشور بهتري ايجاد مي كند، بايد قبول كنيم كه كود شيميايي هرچه رقيقتر باشد و هرچه بيشتر هم زده شده باشد كمك بيشتري به رشد گياهان مي كند.

4- اين ميان موضوع دارونماها كمي بحث را پيچيده مي كند. مطالعات دارويي نشان مي دهد كه دارونماها هم درصدي از بهبود را باعث مي شوند و اين ابزاري مي شود در دست كساني كه ادعا مي كنند دارو نيست كه شفا مي دهد، شفا از جاي ديگريست.
چند نكته هست كه در اين ميان بايد مورد توجه قرار گيرد: اول اينكه درصد موفقيت دارونما در مقايسه با دارو به شكل قابل ملاحظه اي كمتر است.
دوم اينكه بدن به خودي خود مكانيسم هاي دفاعي اي دارد كه مي تواند در برخي شرايط با بعضي مشكلات مقابله كند.
مسئله اي كه باعث مي شود كه دارونماها انقدر موفق به نظر برسند اين است كه معمولا در مطالعات دارويي مقايسه بين بيماراني كه دارو مصرف مي كنند با بيماراني كه دارونما مصرف كرده اند انجام مي شود. اگر گروه سومي كه هيچ درماني نشده اند هم به مطالعه اضافه شود، داده جالبي بدست مي آيد.
مطالعه اي كه در سال 2001 انجام شد (لينك) نشان مي دهد كه دارونما همانقدر موثر است كه عدم درمان. در واقع پلاسبو هيچ تاثيري ندارد، آنچه به عنوان اثر دارونما خوانده مي شود توانايي ترميمي طبيعي بدن است.
مطالعات ديگر نشان داده اند كه تاثير دارونما تنها در زمينه تسكين درد قابل توجه است و در زمينه بهبود ديگر فاكتورهاي حياتي تاثير قابل اثباتي از دارونما مشاهده نشده است.
از قضا اين توانايي تسكين درد بوسيله دارونما و يا بوسيله تلقين، عاملي بسيار خطرناك در مسير درمان است. بدليل آنكه تسكين درد باعث مي شود كه درمان ريشه اي عامل بيماري به تعويق بيفتد.

5- خاصيت دارو و خاصيت درمان كلاسيك آن است كه مسير درمان قابل توصيف است. يك متخصص مي تواند توضيح دهد كه چرا ماده شيميايي با فلان فرمول خاص و با فلان درصد خاص، فلان تاثير را در ارگاني از بدن مي گذارد و چطور اين تاثير باعث بهبود علايم بيماري مي شود.
مسير توصيف و توضيح اين تاثير نيز مشخصا با اصول پايه علوم شيمي و زيست شناسي همخوان است.
اما در درمانهاي جايگزين (هوميوپاتي، انرژي درماني ، عرفان حلقه و ...) توضيح ارائه شده با اصول اوليه علمي ناهمخوان است.

6- يك ادعاي عجيبي كه درمانهاي جايگزين مطرح مي كنند اين است كه اين درمانها عوارض جانبي ندارند. گاهي اين ادعا را به اين دليل مستند مي كنند كه درمانشان از خود طبيعت گرفته شده و طبيعت هم كه لابد عارضه جانبي ندارد و هرچيزي هم كه اسم طبيعي رويش بيايد لابد خوب است.
تاثير هر روش درماني، به معني آن است كه تغييري در انجام بخشي از يك زنجيره واكنش شيميايي انجام شده است. چطور مي توان مدعي شد كه در صورت استفاده از مواد "طبيعي" ( كه لابد معني اش اين است كه اين مواد از گياهان صحرايي با جوشاندن در قابلمه منزل عمه جناب حكيم تهيه شده است) اين تغيير در زنجيره واكنش ها منجر به هيچ اثر جانبي اي نمي شود و در صورت استفاده از مواد مصنوعي (كه تحت كنترل دقيق آزمايشگاه هستند) اين تغيير باعث اثر جانبي مي شود؟ آيا پيش نيامده كه از خوردن زياد ماده طبيعي هندوانه دلتان آشوب شود؟ آيا ماده "طبيعي" نمك لب هايتان را ترك نمي زند، آيا ماده طبيعي اسيد سولفوريك پوستتان را آسيب نمي زند؟ چرا بايد تصور كنيم كه ماده "طبيعي" جوشانده برگ فلان گياه كوهي در قابلمه كثيف و نشسته فلان حكيم روستايي صد درصد موثر و بدون عوارض است؟

بعد كسي نيست كه بپرسد اگر زندگي "طبيعي" انقدر خوب و سالم و بدون عوارض است، چرا زندگي مصنوعي ما با سلامت بيشتر و با طول عمر بيشتري همراه است؟

7- ببخشيد تكراري شد. نگران اقوام و دوستانم هستم. نگرانم كه دارونما و تلقين و الباقي قضايا به سلامتشان آسيب برساند.

8- من فكر مي كنم كه بد نيست اين لينگ را ببينيد:
http://skepdic.com/placebo.html

Labels: شبه علم

نوشته شده در ساعت 11:01 AM

٭ روح زيبا و دوست داشتني خانم پراگ
-----------------------------------------

خانم پراگ، خواستم بگويم تا بدانيد كه من از شما راضيم.
شما شهر بسيار زيبا و بسيار دوست داشتني اي هستيد كه در شما به آدم خوش مي گذرد.
در شما آدم چشمش از ديدن زيبايي سيراب مي شود، روحش از روح شما سيراب مي شود، كلا در شما آدم سيراب مي شود.

خانم پراگ، من يك چيزهايي درباره روح شما شنيده بودم، اما تازه وقتي به چشم ديدم، متوجه شدم كه شما چه روح زيبايي داريد.
من از شما درسهايي هم گرفتم، راستش در عين خوشي ، ته دلم اشك هم ريختم وقتي كه يادبود دانشجويان شهيدتان را ديدم. ايده گرفتم كه چقدر ساده و چقدر موثر يادشان را زنده نگه داشتده ايد، ياد عزت ابراهيم نژاد و سهراب و ندا و اشكان و ديگرانتان را.

خانم پراگ، مي گويند كه شما مادر شهرها هستيد. گمانم اما اين يك شهري كه من در آن ساكنم، را زن بابا زاييده است، يا شايد هم حرامزاده است، وگرنه چطور مي شود شما به اين زيبايي و شهر ما به اين حال و اوضاع؟

خانم پراگ، به شما مي گويند پاريس شرقي، اما راستش را بگويم من انقدر كه از شما راضيم، از آقاي پاريس راضي نبودم. شايد بخاطر رنگهاست، بخاطر اينكه شما سرشار از رنگيد و پاريس با همه زيباييش يك شهر سفيد و خاكستري اي است.
خانم پراگ، من شما را در رده بهترين شهرهايي كه ديده ام دسته بندي مي كنم، بين آنها كه دوست دارم دوباره و دوباره به آنها برگردم.

Labels: سفر

نوشته شده در ساعت 7:20 AM

٭ خداحافظ ای شهر خوب رویا
-----------------------------
سخت است نوشتن از مسیری که انقدر ناگهانی طی می شود. آنهم از سوی کسی چون من که معمولا کارهایش سالها و ماهها قبل برنامه ریزی شده است.

مهاجرت آخرین چیزی است که کسی ممکن است گمان کند مسیر زندگی من خواهد بود اما گردش روزگار چنان است که حتی کسی چون من را هم به مسیرهایی می کشاند که تصورش دشوار است.

راستش سفر فعلی من آنقدر ها هم "تنها به صرف دیدن اقوام" نبوده است. پیش از سفر با شرکتی مهندسی در هانوفر در تماس بودم. شرکتی که پروژه های متعدد طراحی در خاور میانه دارد و علاقمند به همکاری با کسی مانند من بود که تجربه زندگی و کار در این منطقه را داشته باشد.
در این چند روزه تقریبا هر روز با آنها جلسه داشته ام و دیروز بالاخره قرارداد همکاریمان را امضا کردیم. شرایطش برای من خیلی خوب است. راستش بعد از سال سختی که گذراندیم به آرامش این شهر آرام خیلی خیلی نیاز دارم.

اینطور هم بی خداحافظی نخواهم رفت. بعد از تعطیلات عید پاک یک هفته آزمایشی کار می کنم بعدش بر می گردم ایران تا کارهای ویزای کارم درست شود.

این بود دروغ سیزده من که همه تان باور کردید.
نوشته شده در ساعت 2:24 PM

٭ به سخت جاني خود اين گمانمان نبود
-------------------------------------------

اين چند روز كه بگذرد، سال سياه 88 خواهد رفت. يكروز بالاخره باران هم خواهد آمد و هرچه مانده از اين همه تلخي را خواهد شست، خواهد برد.
بعد ما خواهيم ماند با خاطره هاي فراموش نشدني نوار سبز شمال تا جنوب شهر، شرق به غرب شهر.
ما خواهيم ماند با خاطره شبهاي تا صبح بيدار، خاطره اولين ها، اولين نماز جمعه سبز، اولين روز قدس سبز.
ما خواهيم ماند با خاطره اينكه بهار بود، خرداد بود، سبز بود و سبز مانديم، تمام پاييز، تمام زمستان. سبز مانديم بي برگريزان. سبز مانديم تا بهار آمد.

يادش كه بيفتيم، گلويمان مزه غم خواهد گرفت. تلخ خواهد شد گلويمان از عيد سياه مادر سهراب كه سين سفره اش نبود، تلخ خواهد شد گلويمان از هفت سين بي پدر فرزندان زيدآبادي. چشمهايمان سرخ خواهد شد از تصوير آخرين نگاه ندا.

بعدها مغرور خواهيم بود از خودمان، از سخت جاني مان كه اين همه اندوه ديديم و پشتمان نشكست. مغرور خواهيم بود از خودمان كه دوام آورديم اين همه كابوس را و بيدار مانديم تا خورشيد بدمد. چله نشستيم اين شب تاريك را تا صبح، زمستان را گذرانديم تا بهار.
مغرور خواهيم بود از خودمان كه مسيري را رفتيم كه تازه بود، جذاب، ترسناك و گنگ، درست مانند لحظه اول عشق.
مغرور خواهيم بود از خودمان كه انسان بوديم و انسان مانديم. مغرور خواهيم بود كه اولين جنبش طبقه متوسط را شكل داديم. جنبشي كه مركزش زندگي بود نه مرگ، ايجاد بود نه اعدام. جنبشي كه مي روييد، سبز بود، هر روز جوانه مي زد و شكوفه مي داد.
لبخند به لبمان خواهد آمد از مير مان و از زهرايش دست در دست.

يادمان خواهد آمد كه عيد كه رسيد، سبزه هايمان از هر سال سبزتر بود.
يادمان خواهد آمد كه باران آمد، وجود ما را شست از اين همه غم. همه اشكهايمان را شست. همه ترسهايمان را برد. يادمان خواهد آمد كه تمام آدمخواران مزدبگيرشان در برابر خنده هاي ما بي سلاح بودند. در برابر جشن ما. آتش مان شب تاريكشان را سوخت، خواب از چشمشان گرفت.

يادمان خواهد آمد كه سبز بوديم، تمام پاييز و زمستان. سبز بودن را زندگي كرديم، سبز مانديم تا بهار آمد.
نوشته شده در ساعت 12:37 PM

٭ آقاي ب و شاهكار تازه اي در كشف محققين جوان
---------------------------------------------------
آقاي ب معتقد است كه اين همه تلاشي كه خبرگزاري هاي ايران در كشف محققين جوان انجام مي دهند، اگر در كشف مسئله وحدت ميدان انجام شده بود، تا امروز يك دوجين نوبل علمي به ايران تعلق گرفته بود.
خبرنگاران عزيز اين خبرگزاري ها با زحمت و تلاش تمام در انواع دهكوره هاي گمشده در جستجوي دانشمندان ، نوابغ و محققين و مكتشفين جواني هستند كه در نبود مطلق امكانات، مسايلي را حل كرده اند كه هيچيك از دانشگاههاي معظم عالم با تمام امكانات تحقيقاتي شان موفق به انجام آن نشده اند.

آخرين شاهكار در كشف محققين جوان، كشف آقاي "علي اسد زاده" است.
خبر خبرگزاري فارس در اين زمينه را بخوانيد: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8812091272
محقق جوان كشف شده توسط خبرنگار حوزه و دانشگاه فارس داراي افتاخارات زير است :
- رتبه سوم پژوهش‌هاي برتر جهان در لندن سال 2008
- برگزيده "اولين گام به سوي جايزه نوبل دانش‌آموزي " در لهستان سال 2007
- رتبه اول جشنواره علمي ژاپن سال 2007
- رتبه اول جشنواره خوارزمي در رشته فيزيك سال 1385
- همچنين رتبه اول جشنواره خلاقيت و نوآوري سال 1386

با يك نگاه به وجنات اين محقق برگزيده مي توان ديد كه جايزه نوبل اصلا حق مادرزادي ايشان است و اگر تا امروز هم همه جوايز نوبل و اسكار و گرمي همه سالهاي اين قرن را به ايشان نداده اند كلي ظلم كرده اند و البته صد در صد اين امر ناشي از برخي توطئه هاي استعمار و ايادي آن است.
اما جايزه "اولين گام به سوي جايزه نوبل دانش آموزي" كه ايشان در سال 2007 كسب نموده اند واقعا مايه افتخار اين كشور است. يا بهتر بگويم، اگر كسب كرده بودند مايه افتخار كشور مي بود.
فهرست دريافت كنندگان اين جايزه در سال 2007 در صفحه زير قابل مشاهده است:
http://info.ifpan.edu.pl/firststep/res_fsXV.html
متاسفانه ايشان چنين جايزه اي را از ارگان برگزار كننده اين جايزه دريافت نكرده اند، البته گاه پيش مي آيد كه عمه مهرباني براي تشويق برادرزاده عزيزش جوايزي از قبيل توپ پينگ پونگ يا جوراب اسكاچ به او داده باشد و شايد هم پيش بيايد كه عمه خيلي مهرباني وجود داشته باشد كه محبت خود را با ارائه جايزه نوبل نشان بدهد.

برسيم به الباقي افتخارات بي شمار ايشان :
با توجه به اينكه اين محقق برجسته در سال 85 هفده سال داشته اند، لابد در بخش دانش آموزي جشنواره خوارزمي شركت كرده اند. فهرست طرحهاي برگزيده اين سال در لينك زير قابل مشاهده است و همانطور كه انتظار داريم، نامي از اين تاج سر عالمان و افتخار دانشمندان ايران در اين فهرست ديده نمي شود.
http://kharazmi.medu.ir/IranEduThms/theme2/cntntpge.php?pgid=99&rcid=6

جشنواره خلاقيت و نوآوري هم اساسا از سال 1387 شروع بكار كرده است و در سال ادعايي ايشان كلا وجود نداشته است:
http://www.sips.ir/sips_fa/index.php?option=com_content&task=view&id=43&Itemid=46

درباره اينكه "پژوهش برتر جهان در لندن" و "جشنواره علمي ژاپن" چه جور موجوداتي هستند اطلاع خاصي بدست نيامد..

البته اكتشافات جالب خبرنگار فارس به همينجا ختم نمي شود :
ايشان به ادعاي خبرنگار فارس عضو "بنياد علمي نخبگان كشور" اند، البته ظاهرا منظور ايشان "بنياد ملي نخبگان" است كه از قضاي روزگار هيچ نشاني از محقق اكتشافي اين خبرنگار در اين بنياد وجود ندارد:
http://www.bonyad-nokhbegan.ir/index.php?searchword=%D8%B9%D9%84%D9%8A+%D8%A7%D8%B3%D8%AF+%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87&ordering=newest&searchphrase=all&option=com_search

بحث درباره ادعاي اين جانشين به حق انشتين و نيوتن و ابن سينا درباره افزايش 37 درصدي بازدهي نيروگاههاي هسته اي (از 33 به 70 درصد) هم انقدر با نمك است كه حد ندارد.
حداقلش اين است كه اگر چنين موضوعي باشد، دولت ايران بهتر است 10 ميليارد دلار از 20 ميليارد دلاري كه قرار است با آن در طي 16 سال آتي 20 هزار مگاوات برق هسته اي ايجاد كند را به ايشان بدهد و در عوض تنها نصف نيروگاههاي برنامه ريزي شده را بسازد و با توجه به افزايش بيش از دوبرابري بازدهي نيروگاه، كلي هم سود كند. 10 ميليارد دلار پول كمي نيست ها، مي شود با آن حدود 100 ميليارد آدامس خروس خريد و كلي سرگرم شد.

جهت اينكه يادي هم از علم و دانش شده باشد بد نيست كه اين خبرنگار محترم و محقق برجسته بدانند كه يك چيزي وجود دارد به اسم "سيكل ترموديناميكي" و خلاصه اش مي شود اينكه در تبديل انرژي از شكلي به شكل ديگر، مقداري انرژي هدر مي رود.
در بهترين حالت در يك نيروگاه اتمي، ميزان بازدهي از 50% فراتر نمي رود.
http://www.world-nuclear.org/info/inf32.html


آقاي ب مي پرسد : اين خبرنگارها گوگل مي دانند چيست؟ دبيران سرويس و سردبيران چطور؟

آقاي ب البته مي داند كه خبرگزاري فارس كلا انقدر راستگو است كه صحت تك تك كلمات اخبارش عين قرآن در پناه خداوند حفظ شده است و در اصل آكادمي علوم لهستان و ستاد برگزاري جشنواره خوارزمي و بنياد ملي نخبگان و سايت گوگل و خلاصه همه بقيه دروغگو هستند، الا خبرگزاري فارس و آقاي ا.ن.

Labels: آقاي ب

نوشته شده در ساعت 10:48 AM

٭ آخرين بارهاي آقاي ب
--------------------------
1- آخرين باري كه انقدر يك نفس، انقدر بي فكر پيش نوشته بودم كي بود؟ كي بود كه صفحه را باز كردم، شروع كردم بنويسم، شماره يك را گذاشتم چون تنها چيزي كه مي دانستم اين بود كه مي خواهم زياد بنويسم و شاخه به شاخه؟ اصلا آخرين باري كه نوشتم كي بود؟ منظورم اين حرفهاي هر روزه نيست، منظورم چيزهايي است كه روزها در ذهن آدم مي چرخد، واژه هايي كه هفته ها در گلو مي ماند.

2- آخرين باري كه شعر خواندم كي بود؟ آخرين شعري كه نوشتم، آخرين چيزي كه اسمش را شعر مي گذارم، همان "من به دنيا آمدم تا براي تو باشم" بود. بعدش هيچوقت احساس نكردم كه حرف تازه اي دارم. آخرين حرف تازه ام بود، همه چيزي كه درباره عشق مي دانستم.

3- آخرين باري كه انقدر احساس نفرت كرده بودم را البته يادم هست، دو هفته هم نشده، ديروز فيلم حمله به كوي را ديدم، قبلش 22 بهمن بود. اينكه درباره احساس و افكارم در زمان ديدن اين فيلم نمي نويسم دليلش ادب نيست، دليلش اين نيست كه فحشهايي بايد بدهم كه معمولا از زبان من نمي شنويد، دليلش اين است كه اصلا واژه اي براي توصيف احساس من از ديدن اين همه حيوانيت وجود ندارد.

4- آخرين باري كه يك نفس كتاب خواندم را اما خوب يادم هست، همين چند روز پيش بود، پيش نويس داستاني از خانم شين. مهمانهايمان كه رفتند شروع كردم به خواندن، 3 صبح بود. يازده صفحه كه خواندم كتاب از دستم افتاد. هفت صبح بيدار شدم به نيت خواندن. خواندم تا تمام شد. يك نفس. بعد دوباره خواندم و عصرش بار سوم. آخرين باري كه قبلش انقدر راحت كتاب خوانده بودم و انقدر بي وقفه، و انقدر داستان روان از جلوي چشمهايم گذشته بود، "چراغها را من خاموش مي كنم" بود.كتابش لابد مدتي ديگر مي رود براي مجوز و چاپ و لابد چند ماه ديگر مي خوانيدش. وسط خواندنش اگر هوس كوه رفتن كرديد، هوس عدسي هاي كافه هاي بين راه، خبري هم به من بدهيد، دسته جمعي برويم.

5- آخرين باري كه قبل از خواب فكرم آسوده بود را يادم نيست، آخرين باري كه قبل از خواب همه كارهاي كرده و نكرده ام را دوره نكرده باشم، ليست كارهاي فردا ننوشته باشم در فكرم. يك دوره آموزشي بايد بروم پيش اسكارلت اوهارا

6- س

7- باورتان مي شود كه اين هفته هم گذشت. از شنبه اش در فكر بودم كه كي 5 شنبه مي شود. يك هفته ديگر كه دوام بياورم قسمت بزرگي از بارهاي كاري ام برداشته مي شود. سه هفته ديگر هم كه عيد است. مي ترسيدم كه هيچوقت اين سال تمام نشود، باهمه نكبتش تا ابد بماند. مي ترسيدم كه يك نفر با باتوم بزند روي تقويم، بزند روز اول سالش را بشكند، دعاي تحويل را ببندد به گاز اشك آور، ماهي سر سفره را ببرد زندان، حتي سمنو را هم زنداني كند، بعد سنجد فراري بشود از كشور،سكه هايمان را بدزدند و سركه را دار بزنند يك نفر با ماشين از روي سيب رد بشود و ما همه مان سبزي هايمان را پنهان كنيم در پستو. پيغام كه بفرستيم "گندمهايم جوانه زده، سبز شده" فيلتر بشود، حتي جوانه عدس هم فيلتر بشود.
اين سه هفته كاش زودتر بگذرد و همه نكبت اين سال را ببرد.
نوشته شده در ساعت 8:55 AM

٭
آزادي مال ماست
نوشته شده در ساعت 11:54 AM

٭ آقاي ب روزنامه اعتماد را آتش مي زند

--------------------------------
آقاي ب روزنامه اعتماد اول بهمن را آتش مي زند.البته نبايد اين عمل آقاي ب را به تاثيرپذيري ايشان از اغتشاش گران و يا سر نخ دادن به آنان براي راهپيمايي 22 بهمن ارتباط داد.
آقاي ب مشخصا بخاطر يك مقاله علمي (!؟) اين روزنامه را آتش زده است.
مقاله علمي مورد نظر آقاي ب ادعاي يك پژوهشگر(!؟) است درباره اينكه بيشتر زلزله ها در ديماه رخ مي دهد.
http://www.etemaad.ir/Released/88-11-01/150.htm
البته ادعاي ايشان قسمت هاي جالبتري هم دارد كه آقاي ب كم كم برايتان تعريف مي كند.

اول درباره "پژوهشگر" نامبرده در مقاله:
آقاي احمد فتحي به عنوان پژوهشگر اين مقاله را نوشته اند و در آخر هم ادعا كرده اند كه در زمينه زلزله ها با سازمان هاي علمي مربوطه ارتباط دارند.
جستجوي اينترنتي اين نام به يافتن سه نفر منجر مي شود: يكي شان وكيل دادگستري است، يكي شان استاد دانشگاه عمران اهواز و فارغ التحصيل سازه هاي هيدروليكي است و آخري هم رئيس آموزش و پرورش كرمان.
آقاي ب شديدا دعا مي كند كه پژوهشگر نامبرده ، استاد دانشكده مهندسی علوم آب دانشگاه شهید چمران اهواز و فارغ التحصيل سازه هاي هيدروليكي نباشد. گمان مي كند كه استاد مربوطه انقدر از روش تحقيق سر در مي آورد كه با يك جستجوي ساده، تاريخچه زلزله هاي كره زمين را بدست بياورد و صحت ادعاي خود درباره رخداد زلزله در ديماه را بررسي كند. راستش آقاي ب بيشتر فكر مي كند كه "پژوهشگر" كذايي، رئيس اموزش و پرورش كرمان باشد. اينجور مزخرفات بيشتر به منش اينجور افراد مي خورد.(البته يك وبلاگ نويس هم به اين نام هست، شايد يكي از اينها باشد، يك خواننده آوازهاي عربي هم هست)
د ر هر حال، آقاي فتحي عزيز ما، هركدام اينها كه باشند، مرجع قابل قبولي براي اظهار نظر درباره زلزله محسوب نمي شوند.
براي يك روزنامه معتبر خيلي بد است كه مقاله صفحه اولش از يك مرجع خيلي نامعتبر باشد. و از آن بدتر اينكه مسئول صفحه علم روزنامه هم از يك مرجع معتبر نخواسته باشد كه اظهارات اين مرجع نامعتبر را بررسي و تاييد كند.

دوم: اظهار نظر كم نظير ايشان درباره رخداد زلزله ها در ديماه
ايشان افاضه فرموده اند كه :
"اگر رد پاي زلزله هاي مهيب و تاريخي دنيا را جست وجو کنيم مسلماً نمودار زمين لرزه ها در دي ماه به اوج خود مي رسد."

احتمالا ايشان گمان مي كردند كه جستجوي تاريخچه زلزله كار خيلي سختي است و احتمالا كسي اينكار را نخواهد كرد و در نتيجه نامربوطي ادعاي ايشان هم فاش نخواهد شد. اما فراموش كرده بودند كه در جهان يك نفر آقاي ب وجود دارد كه به يك عدد ماشين حساب آقاي ب مجهز است.
آقاي ب يك جستجوي ساده اينترنتي مي كند، كاتالوگ زلزله هاي اصلي كره زمين را در 4000 سال اخير پيدا مي كند، آنهايي كه ماه رخداد زلزله شان مشخص بوده است را از آنها كه نامشخص است جدا مي كند و فهرستي از بيش از 3000 زلزله اساسي را بدست مي آورد. بعد اين زلزله ها را بر اساس ماه رخدادشان مرتب مي كند و تعداد زلزله در هر ماه را مي شمارد.
ژانويه : 269
فوريه : 249
مارس : 265
آوريل : 277
مي : 277
جون : 268
جولاي : 274
آگوست : 287
سپتامبر : 250
اكتبر : 252
نوامبر : 260
دسامبر : 265

اگر با كمي تسامل ، ژانويه را همان ديماه مورد نظر اين پژوهشگر برجسته بگيريم، متوجه مي شويم كه نه فقط زلزله ها در ديماه به اوج خود نمي رسند، كه ديماه در رده پنجم از نظر ميزان رخداد زلزله قرار دارد.
از طرف ديگر مشاهده مي شود كه رابطه معناداري بين در ميزان تعداد رخداد زلزله و ماههاي مختلف سال وجود ندارد.
در نتيجه اصلي ترين ادعاي ايشان به كل بي اساس است.

سوم: شدت تابش اشعه هاي كيهاني
حداقل و حداكثر فاصله زمين از خورشيد، 147100000 و 152600000 كيلومتر است. با توجه به اينكه شدت تابش با عكس مجذور فاصله مرتبط است، ميزان تابش دريافتي كره زمين در دو نقطه اوج و حضيض تنها 7 درصد با يكديگر تفاوت دارند. اگرچه آقاي ب فيزيكدان نيست، اما مي تواند حدس بزند كه اختلاف 7 درصدي (سه ونيم درصد از ميزان ميانگين) نبايد باعث آن همه اتفاقات عجيب كه ايشان ذكر كرده اند بشود.
علاوه بر اين عبارت "غليظ ترين غلظت تشعشعات به اصطلاح کيهاني خورشيدي" كه ايشان استفاده كرده اند بيشتر به درد دستورالعمل هاي كيمياگري مي خورد تا مقالات علمي.

چهارم : گل سر سبد مدعيات
مقاله آقاي پژوهشگر برجسته مورد نظر ما البته يك گل سرسبد هم دارد كه در دقت علمي چنان مي درخشد كه نگاه فيزيكدانان مرده و زنده تاريخ را به خود خيره كرده است.
ايشان فرموده اند :
"اين غلظت تشعشعات کيهاني که عامل چسب هسته يي عناصر سازنده پوسته زمين هستند باعث سنتز هسته يي و ساخته شدن عناصر اعماق زيرين پوسته زمين و قطورتر شدن جداره زمين در دي ماه مي شوند و وقتي در اين فرآيند سنتز، حجم عظيمي از ضدماده درون زمين به ماده سنتز مي شود. قاعدتاً حفره هاي وسيع و خالي در زير پوسته جامد زمين به وجود مي آيد که تکيه گاه پوسته از بين رفته و به ناچار بر اثر وزن خود شکسته شده و در داخل مذاب زيرين خود فرو مي ريزد يعني زمين لرزه روي مي دهد و جاي شکستگي هم گسل است."
( و به خدا اين عين جمله هاي ايشان است، آقاي ب كلا اين همه طنزپردازي بلد نيست، ابراهيم نبوي و ابراهيم رها هم فعلا درگير كارهاي ديگري هستند )
ايشان ادعاهايي كرده اند كه هر كدامشان جاي روزها تفريح و شادي خوانندگان را فراهم مي آورد :
- تشعشعات كيهاني عامل چسب هسته اي عناصر پوسته زمين هستند
- پوسته زمين در ديماه قطور تر مي شود.
- حفره هاي وسيع و خالي زير پوسته جامد زمين بوجود مي آيد، تكيه گاه پوسته از ميان مي رود و در اثر وزن خود مي شكند. و در ماده مذاب مي ريزد. در نتيجه زلزله مي شود.
بگذاريد قبل از اينكه به اوج فرمايشات ايشان بپردازيم، اين يكي فرمايششان را يك كمي دقيق تر بررسي كنيم :
دوستاني كه در كار خاك و تونل سازي هستند مي دانند كه در اثر وجود فضاي خالي در زير خاك، (چنانچه لايه خاك ضخامت كافي داشته باشد) خاك يك قوس طبيعي ايجاد مي كند و پس از ريزش جزئي، به شكل پايداري در مي آيد. اين خاصيتي است كه در ساخت قناتها و در حفر بسياري از تونلها ، علي الخصوص آنها كه به روش اتريشي حفر مي شوند كه قسمت قابل توجهي از تونلهاي حفر شده در ايران را شامل مي شود، استفاده شده است. نسبت دهانه به ضخامت خاك روي حفره براي پايداري خاك سطحي وابسته به جنس خاك است اما اين تناسب چيزي از رده 1 است. (چند برابر بيشتر يا كمترش فرقي براي ما ندارد)
ضخامت پوسته زمين در نازكترين حالت در حدود 10 كيلومتر است، در نتيجه حفره اي كه آنقدر بزرگ باشد كه باعث فروريزش پوسته شود، بايد ابعادي حداقل در حدود 6 كيلومتر داشته باشد.
آقاي ب فرض مي كند ابعاد حفره مورد نظر ايشان 6 كيلومتر در 6 كيلومتر در فقط 1 متر باشد. فرض هم مي كند كه چگالي لايه هاي پاييني كره زمين، در همين حد لايه رويه (چيزي در حدود 2 تن بر متر مربع) باشد.
در نتيجه جرمي حدود 72 ميليون تن در حفره مورد نظر ايشان ناپديد شده است. جهت مقايسه يادآور مي شود كه هر تريلي 20 تن بار مي برد. براي حمل جرم ناپديد شده در اين حفره سي و پنج ميليون تريلي لازم است.
از همه قشنگ تر اينكه ايشان مدعي هستند كه پوسته در داخل ماده مذاب مي ريزد، ايشان ظاهرا كوچكترين دانشي درباره لايه هاي كره زمين ندارند و نمي دانند كه بين پوسته و ماده مذاب، يك لايه به ضخامت2900 كيلومتر به نام جبه قرار گرفته است. (2900 كيلومتر تقريبا مي شود سه برابر فاصله تهران تا مشهد) اينكه چطور پوسته مي تواند از جبه رد بشود و در داخل ماده مذاب بريزد از عجايبي است كه فقط اين پژوهشگر برجسته موفق به كشف آن شده است.

و اما اكنون، اوج فرمايشان علمي ايشان، گل سرسبد مقاله شان :
"در اين فرآيند سنتز، حجم عظيمي از ضدماده درون زمين به ماده سنتز مي شود."
آقاي ب معتقد است كه همه فيزيكدانان عالم بايد همه كار و زندگيشان را بگذارند، چند سال متوالي فقط همين يك جمله از فرمايشان گهربار جناب پژوهشگر برجسته را بپرستند. اصلا بايد اين جمله را با طلا و جواهر نوشت و سر در تمام دانشكده هاي فيزيك دنيا زد، تمام دانشجويان درس فيزيك يك بايد اين جمله را حفظ كنند و در امتحان بدون كسر واو ارائه كنند.
پژوهشگر عزيز برجسته ما ظاهرا چيز زيادي در مورد ضد ماده نشنيده است، وگرنه مي دانست كه ادعا وجود ضد ماده در هسته زمين چقدر مسخره است. ضد ماده در دنياي مادي نمي تواند وجود پايداري داشته باشد چرا كه در تماس با ماده، از ميان مي رود و از تركيب ماده و ضد ماده معادلش، انرژي بدست مي آيد. مقدار انرژي حاصله هم همان ميزان قابل توجهي است كه فرمول كذايي انشتين ارائه مي كند.

برگرديم به حفره كذايي، ايجاد حفره اي با ابعاد فوق به معناي آن است كه حدود 36000 هزار تن ماده با 36000 هزار تن ضد ماده با هم واكنش داده اند. ماشين حساب آقاي ب جساب مي كند كه در اثر چنين واكنشي انرژي اي حاصل مي شود كه تقريبا معادل انفجار150000000000000000000000 تن تي ان تي است. (بله درست شمرديد ، 15 با 22 صفر جلويش)

بيشترين مقدار انرژي آزاد شده در بزرگترين زلزله اي كه تا بحال ثبت شده است ( زلزله 1960 شيلي، 9.5 ريشتر) برابر 178000000 تن تي ان تي تخمين زده شده است، در نتيجه، زلزله اي كه با ادعاي ايشان در اثر ايجاد چنين حفره اي بوجود مي آيد، 840000000000000 برابر بزرگتر از بيشترين چيزي است كه كره زمين هرگز تجربه كرده است.
شدتش 1500000000 برابر بيشتر است از برخورد شهابسنگي كه باعث نابودي دايناسورها شد.

آقاي ب بسيار علاقمند است كه پژوهشگر برجسته، جناب آقاي فتحي را ببيند، تا هيكل ايشان را طلا بگيرد. حقيقتا اين حجم پرت و پلا از يك آدم عادي بعيد است، گمان نكنم حتي از وزير محترم علوم هم بربيايد.

Labels: آقاي ب, ماشين حساب آقاي ب

نوشته شده در ساعت 2:43 PM

٭ مغز متكثر
(يك رويكرد استراتژيك براي جنبش سبز)
-------------------------------------
جنبش سبز ايران شيوه تازه اي در بيان و جمع بندي نظرات و روش نويني از تصميم گيري بر مبناي آراي متكثر فعالان اين جنبش را بنيان نهاده است.
اين شيوه نوين، كه به جرات مي گويم نگرش تازه اي به دموكراسي است، بسيار مديون ابزارهاي نوين ارتباطي است.
امكان بيان نظرات، به لطف وبلاگها، وبسايتها و شبكه ها اجتماعي، باعث مي شود كه هر يك فرد از اعضاي جنبش توان مشاركت در فرآيند تصميم سازي و تصميم گيري براي جنبش را داشته باشد و گستردگي اطلاعات دريافتي، باعث مي شود كه كه هر عضو بتواند به تنهايي درباره شيوه عمل مورد نظرش تصميم بگيرد.

من نام اين شيوه تصميم سازي را "مغر متكثر" مي گذارم.

"مغر متكثر" جبهه سبز وابسته به افراد و به احزاب نيست. در نتيجه آسيب پذيري آن بسيار پايين است.
در طبيعت مدل مشابهي را در برخي گونه ها مي توان ديد : پرواز جمعي پرندگان يا حركت جمعي ماهيان يا همكاري جمعي مورچگان، در نگاه ناظر خارجي آنقدر زيباست و آنقدر به خوبي هماهنگ شده است كه به نظر مي رسد نوعي عقل فرادستي بر اين حركات حاكم است. اما حقيقت آن است كه حركات هماهنگ و زيباي اين گونه ها تنها نتيجه تصميم گيري فردي هر يك از اعضاي گروه بر مبناي تعدادي قانون ساده و برمبناي مشاهدات فردي و محلي است.
"مغر متكثر" گونه هاي طبيعي، ابزار بسيار كارآمدي براي مقابله آنان با مهاجمان است، حركت جمعي باعث مي شود كه مهاجم از سويي در پيش بيني شيوه عمل گروه گيج شود و از سوي ديگر نقطه ضعف مشخصي براي حمله نيابد.

جنبش سبز تا امروز درست بر همين اساس حركت كرده است. به همين دليل است كه سركوبگران از دستگيري، ترور و اعدام هيچ دستاوردي نداشته اند. چرا كه حركت جمعي جنبش سبز وابسته به افراد نيست.

جنبش سبز مي تواند با قانونمند كردن اصول ابتدايي حركتش، با تعريف قوانين ساده اي براي رفتار جمعي اش در تجمعات و همينطور با توافق جمعي بر تاريخهاي تجمع و شعارها و رويكردهاي هر تجمع، خود را آسيب ناپذير كند.

نمونه اي از اين قوانين ساده از اين قرار است:
1- هيچكس خود را به تنهايي در خطر نياندازد. هر گونه عمل اعتراضي بايد در تجمعات با ابعاد كافي انجام شود.
2- محل هاي محدود و قابل كنترل (مانند ميدان هفت تير)را براي تجمع در نظر نگيرد و برعكس مسيرهاي طولاني (مانند خيابان آزادي/انقلاب) را انتخاب كند.
3- تا حد امكان از خشونت پرهيز كند.
4- هر فرصتي را براي اطلاع رساني از جنايات سركوبگران و تبليغ فلسفه انساني جنبش استفاده كند.
5- همواره آگاهانه و اخلاقي تصميم بگيرد و عمل كند.
. . .

مغر متكثر جنبش سبز، توان خود را در 22 بهمن نشان خواهد داد. اينكه چطور با جنگ رواني و تبليغات سركوبگران مقابله مي كند و چطور قدرت خود را در روز روشن در برابر خبرنگاران خارجي (كه اين روز ممنوعيت حضورشان در خيابانها آبروريزي بزرگي براي رژيم است و در نتيجه نامحتمل است) به نمايش بگذارد.
22 بهمن روزي است كه همه پيش نيازهاي يك حركت جمعي اعتراضي را در خود دارد، راهپيمايي، تجمع، شعار،... و از همه بهتر آنكه نمي توان خط و معياري براي متمايز كردن سبزها از غير سبزها كشيد و در نتيجه هرگونه حمله اي به معترضان ، حمله اي كور خواهد بود كه معتقدان به رژيم را هم بي نصيب نخواهد گذاشت و صحنه هايي از سبعيت سركوبگران را به طرفدارانشان هم خواهد چشاند.
رئيس تقلبي دولت در هنگام سخنراني در اين روز، شعارهايي را خواهد شنيد كه امكان انكارشان را پس از آن نخواهد داشت. صدا و سيما هم براي فيلتر كردن صداي "هو"ي معترضان در جواب رئيس دولت كودتا كار دشواري در پيش دارد.
نوشته شده در ساعت 7:45 PM

٭ آنيتاي عزيزم، پاسخ من به تمام سوالهايي كه پرسيده اي "نه" است.
پسربچه ها گاهي دلشان مي خواهد كه توجه دخترها را با گفتن چيزهاي عجيب جلب كنند. بزرگتر كه بشوي اينرا زياد خواهي ديد.
شايد هم مازيار خواسته سر كار ات بگذارد، لابد با عمو رامين و خاله شيدا هم دست به يكي كرده اند كه آنها هم حرفهايش را تاييد مي كنند.
بزرگترها گاهي دوست دارند حرفهاي عجيب بزنند.

سوال اول: نه. آخر كدام آدم عاقلي ممكن است شبها برود پشت بام يا توي تراس و فرياد بزند. بعد چرا بايد حكومتي بيايد و كساني را كه فرياد زده اند را بازداشت كند يا به طرفشان سنگ بيندازد. خودت فكر كن.
سوال دوم: نه. وضع كار كردن ما همين بود كه مي بيني، از صبح تا شب يك نفس كار مي كرديم، تعطيل و غير تعطيل. بيكار نبوديم كه راه بيفتيم توي خيابانها و فرياد بكشيم و جنگ و گريز كنيم.
سوال سوم: نه. خودت فكرش را بكن، مگر اينترنت شير آب است كه كسي جلويش را بگيرد.تازه چه فايده اي براي كسي دارد كه جلوي دانستن ديگران را بگيرد. دانستن جوهر وجودي انسان است، چه دليلي دارد كه آن قديمها كسي جلويش را گرفته باشد.
سوال چهارم. نه. بچه نشو. آدم كه به اين الكي نمي ميرد. آن فيلمي هم كه نشانت داده دروغ است.
سوال پنجم: نه. مگر مي شود كسي را مجبور كرد كه پارچه ببندد دور سرش كه موهايش ديده نشود. يك دوره اي مد بود. الان از مد افتاده است.

همانطور كه مي بيني، اين نامه يك تكه تاشده و چسب خورده هم دارد. قول بده كه آنرا بعد از اينكه بيست سالت شد باز كني و بخواني. اعتراف مي كنم كه يك خبرهايي بود، يك كارهايي كرديم. همه اش براي اينكه شما اصلا ندانيد كه آن روزها چطور بود. اصلا حتي يك لحظه اش را حس نكنيد، مي داني مثل يكجور سم مي ماند، آدم را مسموم مي كند دانستنش و حس كردنش. بيست سالت كه شد و اين تكه تا خورده را باز كردي، خودت مي خواني.

قربانت
عمو نادر
7 آبان 1401
نوشته شده در ساعت 9:06 AM

٭
نوشته شده در ساعت 6:44 PM

٭ كلاه بر افراشته آقاي ب
--------------------------------
1- آقاي ب در سالهاي اخير كم فيلمي ديده است كه بعدش احساس كند كه روحش سيراب شده است.
و از ميان اين اندك فيلمهاي "سيراب كننده روح"، آقاي امير كاستاريكا ( شما بخوانيد كوستاريتسا) يك جايگاه بزرگي دارد.
2- آقاي ب كلاهش را به احترام آقاي كوستاريتسا بر مي دارد، به احترام "گربه سياه ، گربه سفيدش" به احترام "زمان كولي هاي" ش، به احترام "زندگي معجزه است" اش، به احترام زاوت، زير زمين، روياي آريزونا، دالي بل، وقتي پدر در سفر بود و هر چيز ديگري كه اين مرد در سراسر زندگيش ساخته است.
3- روح آقاي ب واقعا به اين امير خان مديون است.
4- و البته نقش دوست عزيزمان گوران برگويچ هم نبايد اين ميان فراموش شود.
نوشته شده در ساعت 10:30 AM

٭ آقاي ب سردبير كايه دو سينما نمي شود
---------------------------------------------
1- صدها و بلكه هزاران نفر هر روز از آقاي ب تقاضا مي كنند كه سردبير كايه دو سينما بشود. بعضي هايشان براي جلب موافقت آقاي ب صدها ميليون دلار در وجه اش واريز مي كنند. بعضي هايشان جلوي خانه آقاي ب خودشان را آتش مي زنند. يكي شان هم با همراه داشتن پارچه نوشته اي با مضمون "آقاي ب بايد سردبير كايه دو سينما بشود" خودش را از برج ايفل پايين انداخت.
اما آقاي ب شديدا در مقابل تمامي اين فشارها و در خواست ها مقاومت مي كند.

2- آقاي ب حتي ليست ده فيلم برتر دهه هم نمي دهد.
حتي اگر تمامي دوستانش ليست هاي چند ده تايي نوشته باشند.

3- دليلش ساده است:
آقاي ب اهل تصوير هاي بيروني نيست. تصويرهاي محبوب آقاي ب، روي پرده سينما يا شيشه تلوزيون نيستند، جايي درون فكرش قرار دارند،
آقاي ب بيشتر دوست دارد كه فيلمنامه بخواند، تصويرهايي كه آقاي ب در ذهنش مي سازد، زيباتر از آنهايي است كه روي پرده مي بيند.

4- آقاي ب عاشق واژگان است، عاشق اصوات، عاشق موسيقي.
فيلمهايي كه تاثير جدي بر آقاي ب داشته است، آنهايي اند كه موسيقي وجه قالبشان بوده است، زندگي دوگانه ورونيك، آبي يا حتي سفيد. از آقاي ب اگر بپرسيد كه سفيد كداميك از فيلمهاي كيشلوفسكي بود، خواهد گفت آنكه در ميانش فلان قطعه نواخته مي شود.
آقاي ب خواهد گفت، ميناي شهر سوخته همان بود كه يك جايي آن آخرهايش صداي همه مردگان زمين مي آمد و خواهد گفت كه همه موضوع زندگي دوگانه ورونيك يك تم ساده پيانو بود. و بار خواهد گفت كه كيل بيل همه اش ، همان ترانه قديمي بود. همه اش همان ترانه قديمي بود.

5- آقاي ب گه گاهي فيلم هم مي بيند، بيشتر به اصرار عزيزترينش. اما كم پيش مي آيد كه واقعا از ديدن فيلمي لذت ببرد. چيزي حدود نيمي از فيلمهايي كه دوستانش فهرست كرده اند را ديده است اما اگر بپرسيد آيا چيزي اين ميان بود كه روحت را سيراب كرده باشد، شايد فقط "آملي" را نام ببرد.

6- داخل ذهن آقاي ب شلوغ است. خيلي شلوغ. انقدر كه جا براي تصاوير بيروني ندارد.
نوشته شده در ساعت 9:31 AM

٭ ریگیلی بیگیلی هابیلی لیبیلی
-----------------------------------------
حتي يك نفر آقاي ب هم اين همه در جو انقلابي نمي ماند.
آمار هم كه بگيريد، بيشتر آقاي ب ها، در كنار بحث سياسي-اجتماعي-اقتصادي و مطالعه و تفكر در اين زمينه ها، كارهاي ديگري هم مي كنند: غذا مي خورند، آشپزي مي كنند، كتاب مي خوانند. فيلم مي بينند، از زندگي لذت مي برند و خوابهاي جالب مي بينند. (اسنادش هم موجود است)

آقاي ب هنوز هم قسمت قابل توجهي از وقتش را به مطالعه درباره وضعيت كشور مي گذراند، قسمت قابل ملاحظه اي را هم در اين باره فكر مي كند، اما الباقي وقتش را ( كه قسمت اعظم وقتش است) به همان كارهايي مي رسد كه قبلا مي رسيد. و در نتيجه لابد بعد از اين باز هم در اين وبلاگ چيزهايي را خواهيد ديد كه قبل از اين مي ديديد. و لابد تاملات سياسي اجتماعي اقتصادي هم اين ميان جاي خودش را خواهد داشت.

آقاي ب مي داند كه رها شدن از اين جو ساده نيست، براي همين از خانم منصفانه يك ورد جادويي ياد گرفته است.
آقاي ب مي گويد :
ریگیلی بیگیلی هابیلی لیبیلی

و بر مي گردد به وبلاگ نويسي ساده قديمي خودش.
نوشته شده در ساعت 12:17 PM