٭ آنيتاي عزيزم، پاسخ من به تمام سوالهايي كه پرسيده اي "نه" است.
پسربچه ها گاهي دلشان مي خواهد كه توجه دخترها را با گفتن چيزهاي عجيب جلب كنند. بزرگتر كه بشوي اينرا زياد خواهي ديد.
شايد هم مازيار خواسته سر كار ات بگذارد، لابد با عمو رامين و خاله شيدا هم دست به يكي كرده اند كه آنها هم حرفهايش را تاييد مي كنند.
بزرگترها گاهي دوست دارند حرفهاي عجيب بزنند.

سوال اول: نه. آخر كدام آدم عاقلي ممكن است شبها برود پشت بام يا توي تراس و فرياد بزند. بعد چرا بايد حكومتي بيايد و كساني را كه فرياد زده اند را بازداشت كند يا به طرفشان سنگ بيندازد. خودت فكر كن.
سوال دوم: نه. وضع كار كردن ما همين بود كه مي بيني، از صبح تا شب يك نفس كار مي كرديم، تعطيل و غير تعطيل. بيكار نبوديم كه راه بيفتيم توي خيابانها و فرياد بكشيم و جنگ و گريز كنيم.
سوال سوم: نه. خودت فكرش را بكن، مگر اينترنت شير آب است كه كسي جلويش را بگيرد.تازه چه فايده اي براي كسي دارد كه جلوي دانستن ديگران را بگيرد. دانستن جوهر وجودي انسان است، چه دليلي دارد كه آن قديمها كسي جلويش را گرفته باشد.
سوال چهارم. نه. بچه نشو. آدم كه به اين الكي نمي ميرد. آن فيلمي هم كه نشانت داده دروغ است.
سوال پنجم: نه. مگر مي شود كسي را مجبور كرد كه پارچه ببندد دور سرش كه موهايش ديده نشود. يك دوره اي مد بود. الان از مد افتاده است.

همانطور كه مي بيني، اين نامه يك تكه تاشده و چسب خورده هم دارد. قول بده كه آنرا بعد از اينكه بيست سالت شد باز كني و بخواني. اعتراف مي كنم كه يك خبرهايي بود، يك كارهايي كرديم. همه اش براي اينكه شما اصلا ندانيد كه آن روزها چطور بود. اصلا حتي يك لحظه اش را حس نكنيد، مي داني مثل يكجور سم مي ماند، آدم را مسموم مي كند دانستنش و حس كردنش. بيست سالت كه شد و اين تكه تا خورده را باز كردي، خودت مي خواني.

قربانت
عمو نادر
7 آبان 1401
نوشته شده در ساعت 9:06 AM