٭ به كورت ونه گات واقعا حسوديم مي شود. كمتر نويسنده اي ديدم كه انقدر راحت بنويسد. انقدر پيچيده ترين وضعيت ها را ساده كند. انقدر خنده پيدا كند ميان درد.
Palm Sunday را تازه تمام كرده ام. سفر قبلي اين كتاب را خريدم با welcome to the monkey house و Wampeters , Foma & Cramfalloons.
Monkey House را نصفه ول كردم. خوشم نيامد. عوضش Palm Sunday از آنها بود كه نمي شد زمين گذاشت.
حسوديم مي شود كه انقدر راحت زندگينامه تمام خانواده اش را نوشته است و ميانش افكارش را جا داده است و تجربياتش و احساساتش و همه را انقدر شيرين و ساده نوشته است.
برعكس بعضي ها كه يك جمله شان را كه مي خواهي بخواني هزار بار جانت در مي رود.
برعكس بعضي ها كه هر يك جمله شان را انقدر بار فلسفي مي دهند و هزار بار مي پيچانندش در هزار فلسفه و ايدئولوژي.

يك جايي آخر كتاب، به نوشته هاي خودش نمره داده است. نمره هايش اين است :
1- Player Piano : B
2- The Sirens of Titan : A
3- Mother Night : A
4- Cat's Cradle : A+
5- God bless you Mr. Rosewater : A
6- Salughterhouse - Five : A+
7- Welcome to the monkey house : B-
8- Happy Birthday Wanda June : D
9- Breakfast of Champions : C
10- Wampeters, Foma @ Cranfalloons : C
11- Slapstick : D
12- Jailbird : A
13- Palm SUnday : C

1 ، 2 ، 8 و 10 را نخوانده ام. از ميان بقيه كه خوانده ام، عموما با ونه گات هم عقيده ام بجز اينكه به صبحانه قهرمانان نمره A مي دهم. به Palm Sunday هم به همچنين. در عوض به خانه ميمونش D مي دهم.
نوشته شده در ساعت 11:30 AM