٭ من اعتراف مي كنم كه شكست خوردم
---------------------------------------

اين روزهاي اخير تمام فكرم مشغول بوده است. و البته اين مشغوليت هيچ ربطي به اوضاع سياسي و اقتصادي و گرفتاري هاي بي پايان ما با پروژه ها و كارفرمايان عزيزتر از جان ندارد.
مشغوليت اين روزهاي من، همه اش مربوط مي شده به غذايي كه روزها بود در فكرش بودم.
ايده اوليه اين غذا از شكل معروف فراكتال مثلثي گرفته شد. هماني كه يك مثلث بود كه وسط اضلاعش را به هم وصل مي كرديم. بعد سه مثلث گوشه اي را باز به همين صورت تقسيم مي كنيم و الي آخر.
فكرم اين بود كه يك مثلث بزرگ در بشقاب ايجاد كنم و بعد به همين شكل، چهار تكه اش بكنم و بعد سه مثلث گوشه اي را هم چهار تكه كنم. بعد اين سه سه تا مثلث را چيزي شبيه سنبوسه هاي كوچك بگذارم و آن مثلث بزرگ وسطي را كاهو پر كنم.
يعني اين شكلي :

اسمش را مي خواستم بگذارم فراكتال. بخاطر شكلش. فكرم اين بود كه هر كدام از اين مثلث ها را از چيزي پر كنم با مزه اي متفاوت.
خيلي چيزهاي متفاوت مي شود در اين مثلث ها پر كرد :
گوشت با پوره لوبيا و كمي پنير موتزرلا
سيب زميني و ادويه و سبزيجات
اسفناج و پنير
مرغ و ترخون ( در مورد مرغ و ترخون بايد بعدا مفصل توضيح بدهم. مفصل ها)
ميگو
بادنجان و گوجه فرنگي و سير
پنير گودا
و به قول سحر، مخلوط هر چيزي با هر چيزي كه در يخچال هست.

اينكه مثلث ها كوچك هستد، (حداكثر دو گاز) باعث مي شود كه يك خاصيت خيلي عجيب رخ بدهد : هيچوقت نمي توانيد پيش بيني كنيد كه قطعه بعدي چه مزه اي دارد. هميشه انگار برايتان معمايي وجود دارد. براي همين هم بود كه دومين ايده اين غذا شكل گرفت، اينكه هر كدام از مثلث ها مزه اي متفاوت داشته باشند و آنوقت نام اين غذا مي شد "معما".

بايد البته اعتراف كنم كه به دو دليل عملي، ايده "فراكتال" عملي نشد و ناچار غذاي آماده شده، "معما" شد. دو دليل يكي اينكه بشقاب كوچكتر از آني بود كه بشود اين شكل را در آن جا داد. دومي هم اين بود كه پيچيدن سمبوسه ها به صورت مثلث هاي هم اندازه خيلي سخت است. مثلث ها بزرگ و كوچك مي شوند و در نتيجه آن شكل هندسي زيبا را نمي شود ايجاد كرد.
چيزي كه عاقبت ايجاد شد اين بود:


و ميز هم اين شكلي شد. (فكر بد نكنيد، همانطور كه مي دانيد محتوي آن ليوانها شربت به ليمو است)



سومين بشقاب هم معلوم است كه سهم سام بود. تنها كسي كه هنوز يادش هست كه سفره ما معمولا پهن است و غذاهاي خوشمزه هم در آن پيدا مي شود و گاهي تلفني مي زند و پيدايش مي شود. يا شايد هم تنها كسي كه خانه اش نزديك است و براي رسيدن به اين سفره، در ترافيك نمي ماند. البته شربت به ليموي كذايي هم هديه ايشان بود به اين سفره.

من البته اعتراف مي كنم كه شكست خوردم: سرخ شدن اين سنبوسه ها همان و هم-مزه شدن آنها همان. فارغ از محتويات، همه اين مثلث ها، يك مزه داشتند. بايد براي تلاش بعدي، فكر تازه اي بكنم، شايد بجاي سرخ كردن، از فر استفاده كنم.

سحر مي گويد كه اصل ايده اين غذا بايد در سس هاي مختلف باشد، مي گويد كه بايد در كنار اين بشقاب، ميز پر باشد از همه نوع سس هاي مختلف با مزه هاي ماجراجويانه. مي گويد كه اين سس ها، ايده را كامل مي كند.
موافقم ، اما با يك مشكل : وقتي كه نمي دانيم محتوي لقمه مان چيست، از كجا بفهميم كه كدام سس را مصرف كنيم؟


راستي : آن نرگس ها، اولين نرگسهاي امسال خانه مان بود. زمستان البته پيش از اينها به خانه ما رسيده بود، اما گرماي وجود عزيزترين مانع شده بود كه زودتر آمدنش را بفهمم و زودتر دنبال نرگس باشم.
نوشته شده در ساعت 3:57 PM