وبلاگهایی که معمولا می خوانم
پرده و رنگ
يادداشتها
نازلي
كوروش خان
هرمس مارانا
خانم مارانا
خانم شین
علي ونگز
تينا
الف
ساکاری
جوجوبیرقدار
پیاده رو
مریم ایناآآ
نیما
شایا
مانا
باغ بهار
نونوش
نارنج
گلمريم
توکای مقدس
کتاب واژگان
Subscribe to
Posts [Atom]
صفحه اصلی
آرشيو
December 2002
January 2003
February 2003
March 2003
April 2003
May 2003
June 2003
July 2003
August 2003
September 2003
October 2003
November 2003
December 2003
January 2004
February 2004
March 2004
April 2004
May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 2011
September 2011
![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton1.gif){kind=small}
همانطور كه 13 آبان و 16 آذر هر سال،13 آبان و 16 آبان آن سال هستند.
حكومت ها اين تاريخها را دوست ندارند،چرا كه به يادشان مي‌آورد كه جنايتكارند. و براي اينكه اينرا �?راموش كنند،ناچارند كه باز جنايت كنند. درست مثل آن مستي كه مي نوشيد تا �?راموش كند كه مي نوشد.
اما ات�?اقات تاريخي در سالگرد ات�?اقات تاريخي قبل از خود رخ نمي دهند. ات�?اقات تاريخي در روزهايي يكه و بي همانند رخ مي دهند، در روزي كه تنها به خاطر همان واقعه در ياد مي ماند. در روزي كه كسي در انتظار آن نيست.
------------------------------
مدتي است كه به هركه مي رسم توصيه مي كنم كه 18 برومر لويي بناپارت را بخواند. و مي گويم كه انگار تاريخ امروز ماست كه 150 سالي پيش نوشته شده...
... در هر بند از قانون اساسي چيزي متناقض با مضمون آن وجود داشت،هم مجلس اعيان بود و هم مجلس عوام. به عبارت ديگر در متن صحبت از آزادي بود و در حواشي صحبت از محدود كردن آزادي ها. در نتيجه تا زماني كه واژه آزادي جرمتي داشت و �?قط تحقق راستين آن ممنوع بود، وجود آزادي در لا به لاي ص�?حات قانون اساسي كم و كسري نداشت. هرچند كه از موجوديت واقعي آن خبري نبود.
باري اين قانون اساسي كه با اين زيركي تخطي ناپذير شده بود،مانند آشيل در يك نقطه آسيب پذير بود، البته نه در پاشنه بلكه در سر، يا بهتر بگوييم در دو سري كه از آنها سر در نمي آورد، يعني مجلس قانونگذار از يك سو و رئيس جمهور از سوي ديگر... رئيس جمهور اگر بخواهد از شر مجلس خلاص شود بايد به راههاي غير قانوني متوسل گردد و قانون اساسي را زير پا بگذارد. بدين سان مي بينيم كه خود قانون اساسي زمينه توسل به زور را براي الغا خودش �?راهم كرده است
نوشته شده در ساعت 2:31 PM
همانطور كه 13 آبان و 16 آذر هر سال،13 آبان و 16 آبان آن سال هستند.
حكومت ها اين تاريخها را دوست ندارند،چرا كه به يادشان مي‌آورد كه جنايتكارند. و براي اينكه اينرا �?راموش كنند،ناچارند كه باز جنايت كنند. درست مثل آن مستي كه مي نوشيد تا �?راموش كند كه مي نوشد.
اما ات�?اقات تاريخي در سالگرد ات�?اقات تاريخي قبل از خود رخ نمي دهند. ات�?اقات تاريخي در روزهايي يكه و بي همانند رخ مي دهند، در روزي كه تنها به خاطر همان واقعه در ياد مي ماند. در روزي كه كسي در انتظار آن نيست.
------------------------------
مدتي است كه به هركه مي رسم توصيه مي كنم كه 18 برومر لويي بناپارت را بخواند. و مي گويم كه انگار تاريخ امروز ماست كه 150 سالي پيش نوشته شده...
... در هر بند از قانون اساسي چيزي متناقض با مضمون آن وجود داشت،هم مجلس اعيان بود و هم مجلس عوام. به عبارت ديگر در متن صحبت از آزادي بود و در حواشي صحبت از محدود كردن آزادي ها. در نتيجه تا زماني كه واژه آزادي جرمتي داشت و �?قط تحقق راستين آن ممنوع بود، وجود آزادي در لا به لاي ص�?حات قانون اساسي كم و كسري نداشت. هرچند كه از موجوديت واقعي آن خبري نبود.
باري اين قانون اساسي كه با اين زيركي تخطي ناپذير شده بود،مانند آشيل در يك نقطه آسيب پذير بود، البته نه در پاشنه بلكه در سر، يا بهتر بگوييم در دو سري كه از آنها سر در نمي آورد، يعني مجلس قانونگذار از يك سو و رئيس جمهور از سوي ديگر... رئيس جمهور اگر بخواهد از شر مجلس خلاص شود بايد به راههاي غير قانوني متوسل گردد و قانون اساسي را زير پا بگذارد. بدين سان مي بينيم كه خود قانون اساسي زمينه توسل به زور را براي الغا خودش �?راهم كرده است
نوشته شده در ساعت 2:27 PM