٭ وبلاگ ما را هم فیلتر کردند.
مبارکمان باشد.
البته همچنان می توانیم بنویسیم ولی خودمان نمی توانیم بخوانیمش.
هرچند به دلمان خیلی هم بد راه نمی دهیم. بالاخره نصف خوانندگان اندکمان در خارج از این مملکت به سر می برند و فیلتر ندارند.
خوش به حالشان.
نوشته شده در ساعت 11:22 AM

٭ حرفهایش را شنیدید ؟

خوشحالم که فرزندی ندارم که نگرآن آینده اش باشم.

کاشکی حرفهای آقای هرمس مارانای کبیر درست از آب در می آمد.
کاشکی کابینه هم همانطوری بود که آقای الف پیش بینی کرده بود.
اما حیف که پیش بینی دایی حان ناپلئون درست از آب درآمد :
چیزی که حدی ندارد حماقت است.
نوشته شده در ساعت 7:53 AM

٭ راستی! کسی نمی خواهد دیگر کتاب واژگان بنویسد ؟
یهچ سوژه ای به فکر هیچکس نرسید ؟
نوشته شده در ساعت 2:34 PM

٭ نازلی هم رفتنی شد.

سام و سارا هم که همین روزها می روند.
افسانه و علی هم می روند.
ما می مانیم و حوضمان.

در ضمن برخی مطلعین خانم نازلی را دیده اند که بک پر در کلاهش گذاشته است و دارد تمرین تیرو کمان می کند. اینطور که از برخی اخبار تایید نشده فهمیده ایم، ظاهرا رابین هود با ماریان به هم زده است و حالا به خانم نازلی پیشنهاد ازدواج داده است.
" به طرف جنگل شروود" !
نوشته شده در ساعت 2:27 PM

٭ آقای سر هرمس مارانای کبیر در مرقومه شان به ما نوشته اند :

نكنه كه ما فقط داريم ذهنيت هامون رو زندگي ميكنيم

و البته وعده هایی هم داده اند از باغچه ای که در آن هم استیک هست و هم نوشامیدنی فرانک.

من هم نگران این ذهنیتی هستم که در آن زندگی می کنم.

منظورم این است که اگر این دنیا ذهنیت من است و این همه بدبختی شامل الفنون و بمب اتم و آفریقا و فقر و کاترینا و گنجی و امثالهم در ذهنیت من اتفاق می افتد، حقیقتا نیازمند یک روانشناس هستم تا این کابوسهای غریب را از ذهن من بیرون بکشد.
هرچند که آن استیک را بدون کمک روانشناس هم می توانم بخورم. بخصوص با ارادتی که به جناب فرانک دارم.
نوشته شده در ساعت 8:15 AM

٭ "میرا" را عاقبت خریدم و خواندم. می دانستم که نباید بخرمش. دو سه باری پیش از این بازش کرده بودم و نیم صفحه ای خوانده بودم و می دانستم که خوشم نخواهد آمد. اما عاقبت آقای صفار هرندی کارش را کرد. منظورم این است که از ترس اینکه تا چند سال دیگر کتاب بدرد بخور در کتاب فروشی پیدا نکنم، رفتم و هر چیزی را که ممکن بود در این مدت بخوانم خریدم.
میرا را بیشتر بخاطر لیلی گلستان خریدم. بخاطر اینکه سلیقه اش را در انتخاب کتابهایی که ترجمه می کند دوست دارم. یا بهتر بگویم، قبل از اینکه میرا را بخوانم سلیقه اش را در انتخاب کتابهایی که ترجمه می کند دوست داشتم.
حقیقتش این است که میرا کتاب بدی نبود. مشکلش این بود که ایده اش انقدر پوسیده و نخ نما و تکراری بود که حالم را به هم می زد.
باورتان نمی شود ؟ گوش کنید :

کتاب در آینده دوری می گذرد که یک دولت با اقتدار کامل همه را تحت کنترل دارد و همه موظفند که همدیگر را دوست داشته باشند و همیشه حکایت های بامزه تعریف کنند و همیشه بخندند و همه دیوارهای تمام خانه ها شیشه ای است و هرکس هم که از این چیزها خوشش نیاید جراحی اش می کنند تا خوشش بیاید. در ضمن یک ماسک خندان هم به صورتش پیوند می زنند. هرکس باز هم خوب نشد می کشندش. در ضمن هر وقت هم کسی یک کمی پیر شد و از کار افتاد می کشندش

به نظر شما بوی ایده گندیده و پوسیده نمی آید ؟ یک چیزی مثل اینکه کسی از ته ظرف آشغال تکه های باقی مانده یونی کامپ و بیسکوییت سبز و دنیای شکفت انگیز نو و سه چهارتا اثر دوست داشتنی قدیمی دیگر را بیرون کشیده باشد و با تف به هم چسبانده باشد تا قصه ای سر هم کند.
نوشته شده در ساعت 8:07 AM