٭ سويا و رب انار
---------------
به خاطر همين چيزهاست كه انقدر دوستت دارم
به خاطر اينكه بعد از اينهمه سال باز هم تجربه هاي تازه اي با هم داريم.
به خاطر اينكه بعد از اين همه سال باز هم چيزهاي تازه كشف مي كنيم.
براي من اهميت نماديني دارد اينكه شب سالگرد ازدواجمان يك سس تازه براي استيك اختراع مي كني.
مخلوط سس سويا، رب انار، كره و آرد.
و به خاطر تناسب تركيب اينها. به خاطر تناسب مقدار آرد سرخ شده در كره كه قوام كافي را به سس مي دهد و تناسب شوري سويا و ترش و شيريني انار.
مي داني كه تناسب چقدر براي من مهم است.
دوستت دارم به خاطر آنكه آن كسي نيستي كه بودي و آن كسي نخواهي بود كه هستي و دوستت دارم به خاطر اينكه متناسب با هم تغيير مي كنيم، رشد مي كنيم. به خاطر اينكه تجربه هاي تازه مي كنيم.
به خاطر همين چيزهاست كه انقدر دوستت دارم.
نوشته شده در ساعت 5:22 PM

٭ ترانه هاي فراموش شده
------------------
مي دوم. هزار تا کار دارم و اين وسط مي خواهم سونوگرافي کبد هم بکنم. به خاطر کلسترول که کمي زيادتر از حد نرمال است و فکر مي کنم که اگر همين حالا جلويش را نگيرم، 30 سال ديگر حسابي دردسر ساز مي شود.
از کنار پیرمردی رد می شوم که عصازنان در پیاده رو راه می رود. قدم به قدم با مکث زیاد.
من اما می دوم.به سونوگرافی که می رسم، دکتر هنوز نیامده است. من زونکن کارهایم را که با پیش بینی معطل شدن با خودم آورده ام باز می کنم و شروع می کنم به کار.تا دکتر بیاید، کارهایم را تمام کرده ام. خوشحالم که نتیجه سونوگرای مثبت است، کبد و کلیه ام کاملا سالم است و هیچ مشکلی ندارم.
در راه برگشتن، زونکن به بغل می دوم و از کنار همان پیرمرد رد می شوم. در تمام این مدت فاصله ای دو سه کوچه ای را طی کرده است، همانطور قدم به قدم ، با مکث زیاد.
به زندگی فکر می کنم. به اینکه چقدر علاقه به زندگی در انسان هست و چطور تا آخرین لحظه ها این علاقه به زنده بودن وبه دوام با آدم همراه است.
نمی خواهم موضوعی رمانتیک یا فلسفی از این گفته بیرون بکشم، برای من حیات موضوع ساده ای است: سه نوع مولکول در دنیا وجود دارند، آنهایی که هنوز همانی هستند که میلیونها سال پیش بودند و تحت تاثیر عوامل آب و هوایی تغییر نمی کنند ، آنهایی که تحت تاثیر عوامل پیرامونی تغییر می کنند و آن چیزی نیستند که میلیونها سال پیش بودند و یک حالت سومی که اگرچه تحت تاثیر عوامل بیرونی تغییر می کنند اما می توانند یک مولکول شبیه به خودشان بسازند و در نتیجه با وجودی که مولکول اولیه خودش بعد از مدتی نابود می شود اما نمونه مشابه آن در جهان باقی می ماند. به این حالت سوم می گوییم موجود زنده.
در حالی که می دویدم، آهنگی را زمزمه می کردم. نمی توانم بگویم که آهنگ را آیا قبل از اینکه پیرمرد را ببینم هم زمزمه می کردم یا نه.
همسرم می گوید که من وقتی که سوت می زنم یا آهنگ زمزمه می کنم معنی اش این است که در فکر هستم. می گوید که هر وقت در فکر هستم سوت می زنم. خودم هیچوقت دقت نکرده ام.
آهنگهایی که این مواقع زمزمه می کنم، هیچ ربطی به فکری که دارم یا موقعیتی که در آن هستم یا آهنگهایی که اخیرا شنیده ام ندارد.مثلا شب کنکور مرحله اول تا صبح قطعه ای از موتزارت در دستگاه صوتی اتاق من پخش می شد. سر جلسه کنکور که نشسته بودم، آهنگی در گوش من شروع شد به چرخیدن که می گفت :
come on join the joy ride , be a joy rider
.که از گروهی بود به نام Roxette که آن موقع ها معروف بودند.
هیچوقت این آهنگ را دوست نداشته ام فکر هم نمی کنم که در زندگیم یکی دوبار بیشتر این آهنگ را شنیده باشم. اما آن روز از صبح تا بعد از ظهر چیزی در گوش من می گقت :
come on join the joy ride , be a joy rider
.همین و بس، و باز تکرار می شد بی آنکه تکه دیگری از آهنگ به آن اضافه شود.
از سونوگرافی که بر می گشتم، همانطور که می دویم، صدایی در گوش من بود که می گفت :
شیطون بلا، شیطون بلائه. شیطون بلا، شیطون بلائه.
فکر می کنم که آخرین باری که این آهنگ را شنیده بودم ده پانزده سال پیش بوده است. هیچوقت طرفدار اندی نبوده ام. هیچوقت هم برای خودم آهنگ اندی نگذاشته ام. اما این صدا همینطور می گفت: شیطون بلا...

صداهایی که در گوش من هستند، همیشه هم انقدر مسخره و آزارنده نیستند. معمولا مسخره نیستند و شاید هم گاهی آزارنده باشند اما همیشه نه. مثلا وقتهایی که خوابم نمی برد، در گوش من انگار تمام صداهای دنیا با هم جمع می شوند، صدها نفر همزمان با هم حرف می زنند، بعضی هایشان داد می کشند و جیغ می زنند، صدای ماشین ها و حیوانات و همه صداهای دیگری که فکرش را بکنید.
اما بیش از اینها، آن لحظات دلپذیر رویای روزانه است، آن لحظات دلپذیری که زیباترین موسیقی ها تمام سر من را پر می کنند، گاهی تنها یک ساز و گاهی ارکستری کامل از سازها و بسیار از مواقع انگار دو سه تم مختلف اند که با هم نواخته می شوند و هر کدام از زیر دیگری بیرون می آیند و مدتی می درخشند تا باز جایشان را به تم بعدی بدهند و این میان معمولا یا ویولن است و یا فلوت که وقتی که شروع به درخشش می کند انگار روح من را با خودش می برد به زیباترین مکان آن رویای روزانه.
بارها از خودم پرسیده ام که آیا بهتر نبود که به جای آنکه تمرین موسیقی را کنار بگذارم، درس بخوانم و مهندس شوم، درس را کنار می گذاشتم و موسیقی می خواندم؟
و اگرچه حسرت این کار را همیشه داشته ام، باز هم آن نیمه منطقی ذهنم می گوید که نه. می گوید که همین مسیری که رفته ام برایم بهترین راه بوده است.

با این وجود هستند صداهایی که از اعماق می آیند، مثل آن ویولنسل جادویی که گاهی مرا می ترسانند، می ترسانند که شاید یک جسم مادی نتواند این صدا را در درون خود حبس کند و شاید تمام وجودم از صدایش از هم بپاشد.

Labels: موسیقی

نوشته شده در ساعت 5:10 PM

٭ آقای ب و تنها راه نجات
--------------------------
آقای ب باید تکلیف یک چیز را خیلی صریح روشن کند :
یک راه برای نجات ایران و فرهنگ ایرانی وجود دارد و آن هم واقع بینی است.

می گویند ملتی که خاطراتش از آرزوهایش بیشتر باشد، در سراشیبی مرگ است.

متاسفانه این اتفاقی است که برای ملت ما افتاده است. تمام چیزهای خوبی که در ذهن ماست، صدها سال پیش رخ داده است.
کورش کبیر دو هزار و پانصد سال پیش حقوق بشر را می شناخته است.
ایران دو هزار سال پیش ابرقدرت بوده است.
حافظ ششصد سال پیش شعر گفته است.
معماری اصفهان هم مال چند صد سال پیش است.
ابن سینا و رازی و ابوریحان هم همینطور.

اما آیا آرزوی مشترکی وجود دارد که ملت ما را به هم پیوند بدهد ؟
اگر هم هست که آقای ب از آن بی خبر است.

متاسفانه ملت ما به جای شناخت درست خود و مسیرهای پیش رویش دچار نوعی خودبزرگبینی افراطی است که کمتر قرینه ای در واقعیت دارد.
اعتقاد ما به باهوشترین بودن مردم ایران در دنیا، نشانه قابل ملاحظه ای ندارد (اگر مردم ایران باهوش ترین مردم دنیا بودند لابد بزرگترین ابرقدرت روز دنیا ایران بود و بیشترین تعداد اختراعات و بزرگترین صنایع تکنولوژیک هم در ایران بود)
من مخالفتی با هوش هم میهنانم ندارد، اما ادعای "باهوش ترین" بودن ادعای خیلی بزرگی است که فاصله قابل ملاحظه ای با حقیقت دارد.

از آن بدتر این جمله "هنر نزد ایرانیان است و بس".
یعنی کسی که این حرف را زده هیچ چیزی از هنر نمی داند.
جهت توضیح : هنرهای هفت گانه به تعریفی عبارتند از : معماری، نقاشی، مجسمه سازی، ادبیات، موسیقی، رقص، هنرهای نمایشی
( که هرکدامشان زیر شاخه هایی دارند و مثلا شیشه گری جزو مجسمه سازی است و خطاطی جزو نقاشی و صد البته که این تعریف آنقدر ها هم جهان شمول نیست و تعاریف دیگری هم از هنرهای هفت گانه ارائه می شود و اصلا بعضی ها در همین هفت گانه بودنش هم حرف دارند. اما برای سادگی بحث قبول کنید که همین هفت هنر را داریم)

اول از همه معماری : قبول دارم که در معماری سنتی ما ساختمانهای زیبایی وجود دارند، در اصفهان و کاشان و یزد نمونه های زیبایی از معماری ایران دیده می شود. اما واقعا در مقایسه با فلورانس و رم و پاریس کسی می تواندمدعی شود که "هنر نزد ایرانیان است و بس" آیا کسی که معماری هند را دیده است به همین سادگی ادعای به این بزرگی می کند؟ لااقل ادعا کنیم که هنر نزد ایرانیان است و نزد بقیه افراد هم هست.

دوم، نقاشی : یعنی واقعا کسی در دنیا هست که موزه های لوور پاریس، واتیکان رم، اوفیتسی فلورانس را دیده باشد و بعد ادعا کند که در هنر نقاشی "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

سوم مجسمه سازی : این یکی که اصلا در اسلام حرام است و ما در واقع مجسمه سازی نداریم. با ارفاق کوزه گری و شیشه گری را در این رده جا می دهیم اما واقعا کسی که یکبار قدم در موزه بارجلو (موزه مجسمه فلورانس) گذاشته باشد و یا احیانا وارد کلیسای سن پیتر واتیکان شده باشد و آثار میکل آنژ را دیده باشد می تواند ادعا کند که : "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

چهارم ادبیات : من قبول دارم که ادبیات کهن ایران بسیار درخشان است و به شخصه از طرفداران پر و پا قرص این ادبیات هستم.
اما آیا کسی می تواند ادعا کند که فرهنگ ایران در چهارصد سال اخیر اثر قابل ارائه ای به دنیا عرضه کرده باشد؟
درست است که حافظ و مولوی و فردوسی و عطار آثار بسیار درخشانی دارند. اما مگر شاعران و نویسندگان زبانهای ایتالیایی، فرانسوی، انگلیسی و روسی آثار درخشان کم دارند؟
آیا واقعا در ادبیات "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

پنجم : موسیقی. آیا نیازی به بحث داریم که "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟ قبول دارم که آثار موسیقی جذابی در رده موسیقی سنتی ایران ارائه شده است اما آیا شما تا بحال سمفونی شنیده اید؟

ششم : رقص. "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟ حرفی بود؟

هفتم : هنرهای نمایشی. قبول دارم که بعضی از تئاترهای ارائه شده در ایران جالب اند. به تعداد انگشتان یک دست هم فیلم خوب داریم. اما آیا اصلا تعداد آثار قابل توجه ما با آثار انگلیسی یا فرانسوی قابل مقایسه است؟ آیا "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

آقای ب می گوید " خودمان را بشناسیم. حقیقت را در مورد خودمان قبول کنیم." دنیا را هم بشناسیم و خودمان را درست با دنیا مقایسه کنیم. از خودبزرگنمایی و گم کردن خود در گذشته دور هیچ چیزی عاید ما نمی شود.
تنها چیزی که می تواند به داد ما برسد این خودشناسی است و تلاش برای بهتر شدن.
ما باهوشترین مردم دنیا نیستیم. هنرمندترین و هنرپرورترینشان هم نیستیم. پول نفت ما هم چیز دندانگیری نیست.
اما آرزوهایمان، خلاقیتمان و تلاشمان اگر دست به دست هم دهد، خیلی چیزها می توانیم باشیم.
نوشته شده در ساعت 1:14 AM

٭ آقای ب و زندگی در سفر
------------------------
شما از خودتان می پرسید که این آقای ب قرار نبود یک مدتی این طرفها پیدایش بشود، پس چی شد؟ و جوابتان هم این است که آن روزهایی که آقای ب قرار نبود این طرفها پیدایش بشود، روزهایی بود که من خیلی تلخ شده بودم. نوشته های نیمه ای نوشته ام از آن روزها در باب تاملات فلسفی درباره زندگی و اینجور چیزها که احتمالا همانطور نصفه دور می اندازمشان.
اما بشنویم از آقای ب.
آقای ب معمولا سفر را با ماراتن اشتباه می گیرد. آقای ب با خودش فکر می کند که چند روز اندک فرصت کوتاهی دارد که تمام نقاط دیدنی شهری را که به آن سفر کرده است ببیند. در نتیجه آقای ب ) و همسر دلبندش( اول صبح به خیابان می روند و آخر شب در حال مرگ از خستگی و پس از دیدن شونصد موزه و اثر تاریخی و هنری به هتل بر می گردند و بی هوش می شوند. حتی خیلی اوقات وقتشان را برای غذا خوردن هم تلف نمی کنند و همینطور در حال دویدن از این اثر هنری به آن دیگری ساندویچشان را گاز می زنند.

اما این سفر آقای ب یک کمی با سفرهای قبلی اش تفاوت دارد. اولین تفاوتش هم این است که تمام این نقاط دیدنی ای را که می خواهد در این سفر ببیند قبلا دیده است.
در نتیجه اینبار می توان به جای دیدن، اینبار زندگی کند.
آقای ب قبلا ایتالیا را دیده است اما اینبار می خواهد چیزهای دیگری را تجربه کند :
آقای ب در این سفر به اندازه موهای سرش ( که البته خیلی هم زیاد نیست) اسپرسو خورد. تقریبا همین تعداد هم پیتزا ایتالیایی خورد. به هر رستورانی که رسید بشقاب مخصوص رستوران با شراب آن رستوران را سفارش داد و کلا خیلی خیلی به خودش خوش گذراند.
آقای ب باید اعتراف کند که تجربه غذا خوردن در رستورانهای ایتالیا به اندازه دیدن آثار تاریخی این کشور لذت بخش است.
مثلا اینجا : رستورانی در کنار موزه بارجلو در فلورانس. منوی ناهار تقریبا 13 یورو شامل سالاد ، پاستا، غذا، شراب و قهوه.


آقای ب واقعا از غذای این رستوران و از فضای این رستوران لذت برد و این لذت بردن را از چهره آقای ب هم می شود فهمید. شاید اصلا فضای این رستوران بود که بیشترین جذابیت را برای آقای ب داشت.


بعضی از مفسرین تفاوت چهره آقای ب را با چهره ای که معولا دیده اند ناشی از آن تنگ کوچک روی میز می دانند اما ایشان به شدت این امر را تکذیب می کند و اعلام می کند که محتویات تنگ مذکور آب هویج است.
نوشته شده در ساعت 10:47 PM