٭ آقای ب و تنها راه نجات
--------------------------
آقای ب باید تکلیف یک چیز را خیلی صریح روشن کند :
یک راه برای نجات ایران و فرهنگ ایرانی وجود دارد و آن هم واقع بینی است.

می گویند ملتی که خاطراتش از آرزوهایش بیشتر باشد، در سراشیبی مرگ است.

متاسفانه این اتفاقی است که برای ملت ما افتاده است. تمام چیزهای خوبی که در ذهن ماست، صدها سال پیش رخ داده است.
کورش کبیر دو هزار و پانصد سال پیش حقوق بشر را می شناخته است.
ایران دو هزار سال پیش ابرقدرت بوده است.
حافظ ششصد سال پیش شعر گفته است.
معماری اصفهان هم مال چند صد سال پیش است.
ابن سینا و رازی و ابوریحان هم همینطور.

اما آیا آرزوی مشترکی وجود دارد که ملت ما را به هم پیوند بدهد ؟
اگر هم هست که آقای ب از آن بی خبر است.

متاسفانه ملت ما به جای شناخت درست خود و مسیرهای پیش رویش دچار نوعی خودبزرگبینی افراطی است که کمتر قرینه ای در واقعیت دارد.
اعتقاد ما به باهوشترین بودن مردم ایران در دنیا، نشانه قابل ملاحظه ای ندارد (اگر مردم ایران باهوش ترین مردم دنیا بودند لابد بزرگترین ابرقدرت روز دنیا ایران بود و بیشترین تعداد اختراعات و بزرگترین صنایع تکنولوژیک هم در ایران بود)
من مخالفتی با هوش هم میهنانم ندارد، اما ادعای "باهوش ترین" بودن ادعای خیلی بزرگی است که فاصله قابل ملاحظه ای با حقیقت دارد.

از آن بدتر این جمله "هنر نزد ایرانیان است و بس".
یعنی کسی که این حرف را زده هیچ چیزی از هنر نمی داند.
جهت توضیح : هنرهای هفت گانه به تعریفی عبارتند از : معماری، نقاشی، مجسمه سازی، ادبیات، موسیقی، رقص، هنرهای نمایشی
( که هرکدامشان زیر شاخه هایی دارند و مثلا شیشه گری جزو مجسمه سازی است و خطاطی جزو نقاشی و صد البته که این تعریف آنقدر ها هم جهان شمول نیست و تعاریف دیگری هم از هنرهای هفت گانه ارائه می شود و اصلا بعضی ها در همین هفت گانه بودنش هم حرف دارند. اما برای سادگی بحث قبول کنید که همین هفت هنر را داریم)

اول از همه معماری : قبول دارم که در معماری سنتی ما ساختمانهای زیبایی وجود دارند، در اصفهان و کاشان و یزد نمونه های زیبایی از معماری ایران دیده می شود. اما واقعا در مقایسه با فلورانس و رم و پاریس کسی می تواندمدعی شود که "هنر نزد ایرانیان است و بس" آیا کسی که معماری هند را دیده است به همین سادگی ادعای به این بزرگی می کند؟ لااقل ادعا کنیم که هنر نزد ایرانیان است و نزد بقیه افراد هم هست.

دوم، نقاشی : یعنی واقعا کسی در دنیا هست که موزه های لوور پاریس، واتیکان رم، اوفیتسی فلورانس را دیده باشد و بعد ادعا کند که در هنر نقاشی "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

سوم مجسمه سازی : این یکی که اصلا در اسلام حرام است و ما در واقع مجسمه سازی نداریم. با ارفاق کوزه گری و شیشه گری را در این رده جا می دهیم اما واقعا کسی که یکبار قدم در موزه بارجلو (موزه مجسمه فلورانس) گذاشته باشد و یا احیانا وارد کلیسای سن پیتر واتیکان شده باشد و آثار میکل آنژ را دیده باشد می تواند ادعا کند که : "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

چهارم ادبیات : من قبول دارم که ادبیات کهن ایران بسیار درخشان است و به شخصه از طرفداران پر و پا قرص این ادبیات هستم.
اما آیا کسی می تواند ادعا کند که فرهنگ ایران در چهارصد سال اخیر اثر قابل ارائه ای به دنیا عرضه کرده باشد؟
درست است که حافظ و مولوی و فردوسی و عطار آثار بسیار درخشانی دارند. اما مگر شاعران و نویسندگان زبانهای ایتالیایی، فرانسوی، انگلیسی و روسی آثار درخشان کم دارند؟
آیا واقعا در ادبیات "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

پنجم : موسیقی. آیا نیازی به بحث داریم که "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟ قبول دارم که آثار موسیقی جذابی در رده موسیقی سنتی ایران ارائه شده است اما آیا شما تا بحال سمفونی شنیده اید؟

ششم : رقص. "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟ حرفی بود؟

هفتم : هنرهای نمایشی. قبول دارم که بعضی از تئاترهای ارائه شده در ایران جالب اند. به تعداد انگشتان یک دست هم فیلم خوب داریم. اما آیا اصلا تعداد آثار قابل توجه ما با آثار انگلیسی یا فرانسوی قابل مقایسه است؟ آیا "هنر نزد ایرانیان است و بس" ؟

آقای ب می گوید " خودمان را بشناسیم. حقیقت را در مورد خودمان قبول کنیم." دنیا را هم بشناسیم و خودمان را درست با دنیا مقایسه کنیم. از خودبزرگنمایی و گم کردن خود در گذشته دور هیچ چیزی عاید ما نمی شود.
تنها چیزی که می تواند به داد ما برسد این خودشناسی است و تلاش برای بهتر شدن.
ما باهوشترین مردم دنیا نیستیم. هنرمندترین و هنرپرورترینشان هم نیستیم. پول نفت ما هم چیز دندانگیری نیست.
اما آرزوهایمان، خلاقیتمان و تلاشمان اگر دست به دست هم دهد، خیلی چیزها می توانیم باشیم.
نوشته شده در ساعت 1:14 AM