BOLTS

استانبول (همه اش) مال خانم شین است

---------------------------------------

1- قبل از اینکه شروع کنید به خواندن، اول بروید اینجا و بگذارید که هی پخش شود:

http://www.youtube.com/watch?v=xys1XBKUDck

2- بعضی شهرها هستند که می شود عاشقشان شد. یکی شان استانبول. آدمها عاشق استانبول می شوند. یک "آن" ای دارد که آدم را گرفتار می کند. همه اش هم بخاطر زیبایی منظره شهر بندری نیست. یک چیزی انگار در فضاست، در حال و هوای شهر. شهرسازها می گویند که شهر را باید مثل یک موجود زنده دید، اگر این باشد، استانبول موجود زنده زیبایی است.

3- عاشقترین عاشقهای استانبول، خانم شین است. باید وقتی از استانبول حرف می زند ببینیدش، حالش دگرگون می شود، چشمهایش برق می زند، اصلا یک آدم دیگری می شود. بعد آدم حس می کند که سختش است که از استانبول حرف بزند، انگار که یک عشقی است که دلش می خواهد ته دلش، برای خودش نگهش دارد.

4- یک قانونی باید باشد که شهرها باید مال کسی باشند که دوستشان دارد. باید سند بزنندشان به نام عاشقشان. این قانون را که بگذارند، همه استانبول را سند می زنند به نام خانم شین.

5- استانبول یک شهری است که می شود برایش آهنگ خواند، می شود نوستالژی های آدم با نامش پیوند بخورد. تهران را هرکاریش کنی، آهنگ ازش در نمی آید. شعر نمی شود. حتی مطمئن نیستم که بشود داستانی هم ازش درست کرد که حس این شهر را بدهد. بسکه این شهر برای هرکسی یک جوری است، بسکه هر زمانی یک شکلی است و بسکه همه چیزش ناپایدار است. اگر یک آهنگی، یک شعری یا یک داستانی بخواهد درباره تهران باشد، موضوعش این می شود که چقدر هیچ چیز در این شهر باقی نمی ماند، چقدر هیچ خیابانی ، همانی نمی ماند که بوده است.

6- اگر قرار باشد شهرها را به نام آدمها سند بزنند، پراگ را به نام من بزنید که عاشقترینش هستم.

آدم اگر ترکی بلد نباشد، مجبور است بگردد دنبال سایتی که ترجمه انگلیسی متن آهنگ ها را هم داشته باشد

Istanbul`da Sonbahar

Mevsim rüzgarları ne zaman eserse
O zaman hatırlarım
Çocukluk rüyalarım, şeytan uçurtmalarım
Öper beni annem yanaklarımdan
Güzel bir rüyada
Sanki sevdiklerim hayattalarken hala
Akşama doğru azalırsa yağmur
Kız kulesi ve adalar
Ah burda olsan
Çok güzel hala Istanbul´da sonbahar
Her zaman kolay değil sevmeden sevişmek
Tanımak bir vücudu
Yavaşça öğrenmek, alışmak ve kaybetmek
Istanbul bugün yorgun, üzgün ve yaşlanmış
Biraz kilo almış
Ağlamış yine, rimelleri akıyor

Autumn in Istanbul

Whenever the season winds blow
Then i remember
My childhood dreams, my paper kites
My mother kisses me on my cheeks
In a nice dream,
As if, while all my beloved ones were still alive
If rain gets light through evening
Kizkulesi and Adalar
Oh, if you were here
It is still nice
Autumn in Istanbul
It´s not always easy to make love without loving
To know a body, to learn slowly
To get accustomed and to lose
Istanbul is tired today, sad and has got old
It has put on some weight
It has cried again
Its mascara is striking down

نوشته شده در ساعت 9:57 PM

Comments:

پاریس مال من بیزحمت.

# posted by

تابی : 3:34 PM

Madrid baraye man.
s.

# posted by

Anonymous : 1:58 PM

و پاریس هم به نام من.

# posted by

کژال : 9:22 AM

کاشکی میشد سند «ریو دوژانیرو» را هم بنام من بزنند. بعد شاید میشد که امیدوار باشم که یک روزی بالاخره به آرزویم میرسم. آنروز که از آنهمه پله تا پای آن مجسمه بزرگ مسیح، بالا بروم. بعد خسته و هیجان زده و نفس نفس زنان، روی سکوی پایین آن بنشینم و منظره ی دریا و تپه سبز شهر را که مثل حیوانی عظیم داخل دریا پیش رفته و انگار خوابیده است، از آن بالا نگاه کنم. آنقدر نگاه کنم تا شب بشود و ماه بزرگ سفید بیاید وسط آسمان. نسیم خنکی لای موهایم بپیچد و من با خودم فکر کنم «بالاخره بزرگ ترین آرزویم برآورده شد«... کاشکی اینطوری باشد

# posted by

Amitis : 11:42 AM

# posted by

Amitis : 11:43 AM

سلام
از "پیاده رو" با وبلاگت آشنا شدم و از خوندنت لذت بردم. از آشنایی باهات خوشبختم
اگر حافظ بودم حتما پراگ را به خال هندویت می بخشیدم...

# posted by

Anonymous : 2:54 PM

where is mr.B? :(

# posted by

chenaraneh : 11:17 AM