بیدار کردن توده های پایین تر اجتماع که در مناطق دور افتاده تر زندگی می کنند و در نظر گرفتن حقوق مورد نظر آنها را فراموش نکنید. که رمز پیروزی همین است
 

بیدار کردن توده های پایین تر اجتماع که در مناطق دور افتاده تر زندگی می کنند و در نظر گرفتن حقوق مورد نظر آنها را فراموش نکنید. که رمز پیروزی همین است
 

اینجائیکه شما توصیفش کردی جای خیلی خوبیه منم آرزوشو دارم فقط باید به فکر جماعت عراقی و افغانی باشیم که همگی داوطلب مهاجرت به انجا خواهند بود
 

آقا لیستت تقریبن کامله و جالب هست که هفت-هشت-ده تا مورد چطور می‌تونه شرایط فعلی رو زیر و رو کنه. فکر کردم و چیز زیادی رو نمی تونم به لیستت اضافه کنم. اگر یک کشور قانونی داشته باشه که مردم و نماینده‌های مردم تعیین کنند و قانونش درست اجرا بشه همه چیز رو با مرور زمان می‌شه درست کرد. من فقط یه چیز رو که توی همین موضوع قانون هست و توی شماره‌ی یک شما به‌ش اشاره شده، می‌خوام جداگانه اشاره کنم تا تاکید بشه روش. من دوست دارم توی کشوری زندگی کنم که جون آدم‌ها، شرف آدم‌ها و حقوق آدم‌ها ارزش داشته باشه و به اندازه‌ی هم! بدون در نظر گرفتن هر نوع تفاوت بین‌شون.
 

قربونت همون قسمت اولش حل شه الباقی خود به خود حله. مهم اینه که زمینه برا اون اولی آماده نیست، حتی تمامی کسانی که الان اعتراض می کنن همچین دیدی ندارن (درصدش رو دقیق نمی دونم) مسئله اینه که ما به زمان نیاز داریم تا این دید رو به جامعه بقبولونیم (مثلا اگه فردا خواستیم یه قانون اساسی رو به رای بذاربم بدونبم رای میاره) این پیش زمینه نیاز داره، یکیش آزادی اندیشه (نه لزوما مطلق) و تا حدودی هم آزادی نشر و رسانه (اون هم درصدی که کارمون رو تا حد بالایی راه بندازه)و البته به رسمیت شناختن حق اعتراض به هر شخص که فکر میکنم رهبران همین حرکت کنونی هم اینارو قبول دارن. ببینید حرف کنونی افرادی مثل شما شبیه اون هاست که قبل انتخابات کروبی-کروبی می کردن و اون جا هم غافل بودن از اینکه مشکل عمده جای دیگست.
از نظر من این یک واقعیته که اساس جامعه ما خیلی عقب تر از همین -به نظر شما- حداقل هاست، این سطح هم به مرور بالا میاد نه یکماهه- دو ماهه.
فکر می کنم هنوز تعهد محوریم نه تعقل محور، هنوز با یه کلمه حرف یکی رو از فرش به عرش می بریم و بالعکس، عوض کردن این ذهنیت با این خواست ها عوض نمیشه، کار طولانی مدت در بطن جامعه می خواد، با همون پیش زمینه های مذکور، بالا رفتن سطح توقعات هیچ نتیجه ای نداره به جزاز دست دادن همین شانس کم کنونی برا رسیدن به پیش زمینه ها
 

حضرت شیخ شنگر نوشته ای دارد در وبلاگش که گمانم پاسخی باشد به این نوشته من، برای آنکه بحث کامل باشد، آنرا در اینجا کپی می کنم :
(آدرس نوشته اصلی هست : http://naaf.persianblog.ir/post/313/ در کامنتهایی که در آن پست نوشته ام سعی کردم منظورم را شفافتر بیان کنم، ایشان هم پاسخ داده اند. علاوه بر این من توصیه می کنم که دو پست بعدی ایشان
http://naaf.persianblog.ir/post/314/
و http://naaf.persianblog.ir/post/315/ را هم بخوانید )

" حرف ِ بعض ِ دوستان روشن­فکر را می­خوانم که چون ریه­های «حساس»­شان تاب استنشاق گاز اشک­آور را ندارد (و لابد ریه­های بقیه دارد)،



یک تقسیم کار ساده، دقیق و اصولی کرده­اند بین خودشان به عنوان «قشر متفکر جامعه»، و سایرین (لابد به عنوان «قشر گوسفند جامعه»):



چشم سوختن و سرفه کردن و باتوم خوردن و در رفتن و ترسیدن «وظیفه»ی آن گوسفندان (اصلن گوسفند مگر جز قربانی شدن هنر دیگری هم دارد؟)،



و تفکر و تامل و تعمق و تدبر در این­که چه می­خواهیم و به کجا باید برسیم و «چه می­شود» و «چه می­تواند باشد»*، «رسالت» این متفکرین؛



و بعد یاد حرف استاد ده نمکی می­افتم در جشنواره­ی دو سال پیش، که وقتی هیات داوران تحویلش نگرفت و روی سن رفت تا سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را بستاند، پشت تریبون عربده می­کشید:



«روشن­فکران ما همیشه ثابت کردن عقب­تر از مردم حرکت می­کنن.»





* «سیب خنده» یادتون هست؟ یه آیتم میزگرد کارشناسی داشت، با حضور مجری (که اسم بازیگرش یادم نیست، و آدم معروفی هم نشد بعدن) و آقای کارشناس که جواد رضویان بازیش می­کرد.



بعد مجریه اول هر نشست این­طوری می­گفت: «میزگرد امروز ما در باره­ی [مثلن] روان­شناسی کودکه. روان­شناسی کودک چیست، چه می­شود، چه می­تواند باشد و چه خواهد شد.»





ب.ت: همین دو خطم فقط واسه این­که از عصبانیت خفه نشم نوشتم. وگرنه حرف آدمی که به چنین تقسیم «وظیفه» و تقسیم «قشر»ی قائله، اصلن ارزش مکث کردن هم نداره.





پيام هاي ديگران (11)
لینک نوشته
۱۳۸۸/٤/۳۱ - ناف "
 

نادر سلام

من یک مطلبی درباره این بحث بین شما و آقای شیخ شنگر نوشتم. اگرچه که مدتی ست ازش می گذره و ممکنه به نظرت بیات شده باشه. حالا خودت ببین:
http://baghebahar.blogspot.com/2009/08/blog-post.html

با احترام،
بهار
 

من بايد عذر خواهي كنم از خوانندگانم.
گمان مي كنم كه جمله هاي اوليه اين نوشته به نظر بعضي ها توهين آميز يا لااقل نادرست آمده.
معذرت مي خواهم كه منظورم را درست منتقل نكرده ام.

از شيخ شنگر و از بهار كه كمك كردند كه اين موضوع را بفهمم ممنونم.