٭ آقای ب و کلماسه
----------------------------
کلماسه دوست داشتنی ترین آفریده جناب سر هرمس مارانای کبیر ونیزی است. حقیقتا در بین موجودات خلقت تعداد اندکی از آنان هستند که انقدر جذابند.
خلقت کلماسه هم باز به همان کتاب کذایی سرگذشت آدمیان بر می گردد.
آقای مارانا در حال تورق در احوال آدمیان بودند که در آن میان، صحنه ای از احوال فرزند دلبندشان را دیدند که دلشان را حقیقتا به درد آورد.
منظورم البته جناب مازیار نیست. مریم خانم را می گویم. البته مریم خانم هنوز حتی سیب سر درخت هم نیست چه برسد به اینکه مریم خانم شده باشد و اصولا هنوز مانده تا آن شاگرد بد طینت داروخانه پاسداران کارش را عوض کند و از داروخانه

احتشامیه سر در بیاورد.
برگردیم سر قصه خودمان :
آقای مارانای عزیز ما در کتاب احوال آدمیان روزی را دید که مریم خانم گل سر جلسه امتحان نشسته است و از پنج عدد سوال امتحان، فقط یکی را بلد است. هر چقدر هم که دور و اطراف را نگاه می کند ، کسی نیست که به دادش برسد.
آقای ب این احساس مریم خانم را لااقل هزار بار در زندگی تجربه کرده است، مثلا سر امتحان ریاضی مهندسی پیشرفته. آقای ب اول سوالها را از بالا به پایین خواند. بعد از پایین به بالا بعد از چپ به راست و از راست به چپ اما هیچ چیزی

نفهمید. پنچ صفحه کاغذ یادداشتی را هم که حق داشت با خودش سر جلسه ببرد را خواند ولی باز هم نفهمید. بعد کلک زد و آن پنج صفحه را در کیفش گذاشت و پنج صفحه دیگر را درآورد اما باز هم چیزی نفهمید. بعد سمت راست را نگاه کرد.

بعد سمت چپ را اما هیچ آدم آشنایی هم کنارش نبود. بعد دید که نفر جلویی سمت راست ایشان آشناست.
آقای ب گفت: " من نوکر پدرتم سر جدت یک چیزی به من برسون که من فقط پاس بشم" و آشنای دوست داشتنی ایشان هم چند عدد از سوالات را به ایشان رساند و آقای ب 12.5 شد و پاس شد.
اما مریم خانم گل ما حتی نفر جلویی سمت راستش هم آشنا نبود. برای همین زد زیر گریه.
آقای مارانا احساسات رقیقی دارد و برای همین نمی تواند دست روی دست بگذارد تا دختر دلبندش گریه کند. برای همین دست بکار شد.

آقای مارانا اول از همه دستگیره کتابخانه اش را رنده کرد و ریخت توی دیگ. بعد به آن هویج پوست کنده اضافه کرد و یک مقدار هم انگبین ریخت. بعد هم یک تار از سبیلش را کند و توی دیگ انداخت ( درست حدس زده اید، در آن روزها در المپ

سبیل مد بود. پشت مو هم به همچنین. بالاخره خدایان هم گاهی جواد می شوند) آخر از همه هم یک نصفه هندوانه خورد و هسته هایش را به این معجون اضافه کرد. آنوقت در دیگ آب ریخت و گذاشت تا بحوشد. در حال جوشیدن هم مثل حلیم ،

معجون را با یک گوشت کوب بزرگ کوبید.
آخرش یک خمیر سفت نارنجی رنگ به دست آورد.
آقای مارانا این خمیر را گذاشت روی میز چهارپایه گرد میان آشپرخانه و میز را با خمیر گذاشت توی آفتاب.
فردای آن روز کلماسه حاضر شده بود :
یک موجود نارنجی رنگ به شکل انجیر که چهار تا هم پا داشت.هر پا به یک جهت.
فقط مانده بود اینکه جواب تمام سوالات عالم به این موجود دوست داشتنی یاد داده شود.
آقای مارانا اول یک کیبورد به کلماسه وصل کرد و سعی کرد که سوالات را یکی یکی وارد کند اما دید که خیلی طول می کشد.
برای همین بود که یک فکر بکر بهتر کرد :
آقای مارانا یک لوله شیشه ای به شکل لامپ مهتابی ورداشت. یک سرش را باز کرد و صد تا سوال را با جوابهایشان گفت و در لوله را بست.
بعد لوله را محکم زد توی سر کلماسه و شکست. به این ترتیب کلماسه جواب هر صد تا سوال را یادگرفت.
بعد آقای مارانا یک لوله دیگر برداشت و باز همین کار را تکرار کرد.
و البته این کار حدود نهصد سال طول کشید تا جایی که کلماسه جواب تمام سوالات را یادگرفت. جای شکرش باقی است که کلماسه کاملا الاستیک است وگرنه با این همه لامپ مهتابی حتما وسط سرش گود می افتاد.

کلماسه را نمی شود دید. لااقل بیرون از المپ نمی شود دیدش.
معلوم هم هست.اگر می شد دیدش که به کل بی فایده می شد. چون ممتحن ها هم می دیدندش و از جلسه بیرونش می کردند.
ممتحن ها می گفتند : جناب انجیر نارنجی چهار پایه لطفا جلسه امتحان را ترک کنید.

اما صدای کلماسه را می شود شنید. البته فقط با گوش جان.
آقای ب می داند که چشم دل باید احتمالا همان ناف باشد اما اینکه گوش جان کجاست را درست نمی داند.
چشم دل آقای ب بسته است اما گوش جانش کاملا باز است. به همین دلیل هم هست که مثل همه بقیه شما، بارها و بارها صدای کلماسه را شنیده است. آن هم درست در مواقع مورد نیاز، مثلا آن موقعی که از خودش می پرسیده "غزوه احد در چه سالی رخ داد؟" یا می پرسیده "تنش مجاز پیچ پر مقاومت روی سوراخ لوبیایی چند است؟" یا اینکه "فرمول پایداری شیروانی های رسی چی بود ؟ "

دنیا حقیقتا مدیون آقای مارانا است. بدون کلماسه واقعا نمی شد تصور کرد که دنیا با چه مشکلاتی روبرو می شد. خوب فکرش را بکنید که وقتی که محبوبتان می پرسد : " اگه گفتی اولین دفعه ای که بهت زنگ زدم ساعت چند بود؟" بدون کلماسه چه کسی می تواند جواب بدهد.
آنوقت فکرش را بکنید که اگر کلماسه نبود چه عشق هایی که بر باد نرفته بود. چه دانشمندانی که هنوز دیپلم نگرفته بودند و چه کتک هایی که بابت رفوزه شدن خورده نشده بود.
از همه بد تر فکرش را بکنید که چه اشکی در چشم مریم خانم گل آقای مارانا جمع می شد از دیدن سوالاتی که جوابشان را نمی دانست.
نوشته شده در ساعت 9:13 PM