٭ آقای ب و هشتارزتپ
------------------------------------
آقای ب می گوید که درست است که "پیشگیری بهتر از درمان است" اما بی خود سعی نکنید که برای دچار نشدن به هشتارزتپ روش پیشگیری پیدا کنید. نیست.
آقای ب یک پیغام بهداشتی دیگر هم بلد است :
"بچه که عمر و نفسه یکی خوبه دوتا بسه"
اما این پیغام هم اصولا هیچ ربطی به هشتارزتپ ندارد.

اولین نمونه هشتارزتپ را جناب سر هرمس مارانای ونیزی در قصرشان در المپ آفریدند. اما بی خود ایشان را برای آفرینش این موجود سرزنش نکنید. هر کدام ما هم اگر توانایی آفرینش داشتیم روزی هزارتا از این موجودات درست کرده بودیم.

آقای مارانا، هشتارزتپ را یک چیزی حدود 1140 سال پیش آفرید. دقیقش را بخواهید، یکهزار و یکصد و یازده سال پیش از تولد خانم مارانای دوست داشتنی.
شما هم جای ایشان بودند همینکار را می کردید. منظورم این است که خودتان را بگذارید به جای ایشان، در یک قصر بزرگ خالی، در تنهایی، به کتاب سرنوشت آدمیان نگاه کنید و ببینید که هنوز یک هزار و یک صد و یازده سال به تولد خانم مارنای دوست داشتنی تان مانده است. با خودتان خواهید گفت : یک هزااااااااار و یکصد و یاااااااااازده سال و باور کنید که آن یازده سال آخری به اندازه همه آن یکهزار و یکصد سال قبلش طول خواهد کشید، اینکه همینطور خیره به پنجره،از آن بالای المپ جایی را نگاه کنید که نهصد و اندی سال بعد قرار است گاریبالدی متحدشان کند و آنوقت یک جایی در یکی از شهرهای شمالی آنجا خانم مارانای دوست داشتنی تان به دنیا بیاید. غم همه دلتان را خواهد گرفت.
درست مثل آقای مارانا.
غم همه دل آقای مارانا را گرفت و باور کنید که غم خیلی زیادی بود، چرا که دل ایشان مثل من و شما نیست و کم از دل آقای الف و آقای علی ونگز تگزاسی ندارد و خیلی غم لازم است تا تمام دل به این بزرگی را فرابگیرد.
آقای مارانا همان احساس کلافگی ، بی حوصلگی و تبی را تجربه کرد که من و شما را هر از گاهی دچار می کند. آنقدر که حتی نفسش هم به شماره افتاد
بعد کاری را کرد که من و شما آرزو داشتیم که می توانستیم انجامش بدهیم :
آقای مارانا دست کرد در سینه اش و همه آن اندوه و کلافگی و به حوصلگی را کند و از پنجره بیرون انداخت.

"هشتارزتپ" نزدیک ترین واژه ایست که به زبان انسانی می توان برای نام آن موجودی پیدا کرد که ایشان از اندوهش آفرید.
آن اولین هشتارزتپ را می شد دید. موجودی بود که اگر بخواهیم تصویرش کنیم مثل این بود که یک طناب سیاه به طول یک متر را بگیرید.
بعد یازده عدد طناب سیاه دیگر به طول یک متر و شصت سانت را به فواصل ده سانتی ، عمود بر آن روی آ ن ببندید.
حرکت کردن این هشتازتپ هم چیز غریبی بود، می پیچید در خود و گره می خورد و دوباره باز می شد. درست مثل آن اسکرین سیور قدیمی ویندوز 3.1 .
اینکه چطور شد که هشتارزتپ به دنیای ما رسید بیش از هر چیز تقصیر همسایه المپی بدذات آقای مارانا است. نام آن همسایه بدذات به هیچ یک از زبانهای انسانی قابل تلفظ نیست، اسمش چیزی است شبیه به اینکه کسی چند بار پیاپی سق بزند و دندانهایش را به هم بقروچد و سوت بکشد. این همان همسایه ایست که جفرغون بامزه آقای مارانا را هم به این چیزی تبدیل کرد که خانم بهار دچارش شده است. و البته بعد هم جواب کارهایش را داد. آقای مارانا شکایتش را به زئوس برد و زئوس هم همسایه بدذات را به صورت یک نصفه سیپورکس شکسته به زمین فرستاد.
این همسایه بدذات ( همان سق-قروچه-سوت)، هشتارزتپ بی آزار آقای مارانا را از باغ آسمانی ایشان کش رفت و به انباری مخوفش برد. جایی که اول هشتارزتپ را در اسید حل کرد، بعد بخارش کرد و با گاز آرگون مخلوطش کرد. بعد به آن مارچوبه پاشید و آخر سر هم در بالن حاوی این گاز تف کرد. بعد بالن را آنقدر فشار داد تا هشتارزتپ دوباره جامد شد. اما اینبار دیگر نمی شد دیدش. یک خاصیت دیگر هم پیدا کرده بود و آن اینکه تکثیر می شد. آن اولین هشتارزتپی که آقای مارانا آفریده بود، تکثیر نمی شد.
فرستادن یک همچین موجودی به زمین هم که دیگر کاری ندارد، می اندازیش به جان یکی از فرشتگانی که به زمین می آید و آنوقت دیگر خودش می داند چکار کند.

آقای ب می گوید : اگر روزی بی حوصله بودید، کلافه بودید آنقدر که حس می کردید که تب دارید، و اندوهی پایان ناپذیر دلتان را گرفته بود، تردید نکنید که هشتارزتپ شما را گرفتار کرده است. منظورم این است که خزیده است و از بدن شما بالا رفته است و بعد بندهایش را دور سینه تان فشرده است، آنقدر که نفستان به شماره بیفتد.
پیشگیری هم نمی شود کرد؛ منظورم این است که هرکاری هم که بکنید، یکروز صبح بیدار می شود و می بینید گرفتار شده اید در چنبره باز نشدنی هشتارزتپ.
درمان اما دارد. ولی فقط برای عاشقان.
درمانش یک کلام عشق است، یک لیوان آبجو و یک اسنک خوشمزه کمی شور.
نوشته شده در ساعت 4:23 PM