٭
بندهش را بايد بخوانيد. چند سال قبل ترجمه اي از آن را خوانده بودم كه ابتدا از پهلوي به الماني و بعد از آلماني به فارسي برگردانده شده بود. ترجمه ناقصي بود اما باز هم انقدر متن خواندني بود كه مدتها مرا مشغول خود كرده بود. چند روز پيش ترجمه ديگري از اين متن پيدا كردم كه نتيجه بيست سال كار دكتر مهرداد بهار بوده است و به مراتب كاملتر از كتاب قبلي است.
هرچه در مورد اين كتاب بگويم كم است. روش روايت، ‌موضوعات بحث، و فلسفه پنهان پشت نوشته حقيقتا من را مجذوب خود كرده است. اينكه چيزهايي كه هنوز براي ما معضلات فكري اند، آن زمان هم معضلات بشر بوده اند، ‌شايد جالب توجه باشد. اما براي من بيش از هر چيز نوع روايت و نوع روابط اجزاي جهان جالب است.
كاشكي فرصت بيشتري داشتم و مي توانستم قسمتهاي بيشتري از اين كتاب را در اين وبلاگ بنويسم. اما واقعا فرصت تبديل نسخ چاپي به تايپي را ندارم.


هرمزد پيش از آفرينش خداي نبود. پس از آفرينش خداي و سودخواستار و فرزانه و ضد بدي و آشمار و سامان بخش همه و افزونگر و نگران همه شد. نخستين آفرنسشي ره كه خودي بخشيد،‌نيكو-روشي بود،‌آن مينو كه چون آفرينش را انديشيد، بدان تن خويش را نيكو بكرد. زيرا او را خدايي از آفرينش بود. هرمزد به روشن بيني ديد كه اهريمن هرگز ار پتيارگي نگردد، آن پتيارگي جر به آفرينش از كار نيفتد، آفريدگان را جز به زمان رواج نباشد، اما اگر زمان را بيافريند، آفريدگان اهريمن نيز رواج بيابند.
او بناچار براي از كار افگندن اهريمن زمان را فراز آفريد. آن را سبب اين است كه اهريمن جز به كارزار از كار نيفتد. كارزار را گزارش اين است كه كار به چاره مندي كردن بايد. سپس از زمان بيكرانه زمان درنگ خداي فراز آفريده و خلق شد. باشد كه زمان كرانه مندش خوانند. از زمان درنگ خداي ناگذرايي فراز آفريده شد كه چيز هرمزد از ميان نرود. از ناگزرايي ناآساني پيدا شد كه ديوارن را آساني نرسد. از ناآساني بخت رفتاري، مينوي بي گردشي، پديد آمد. آن مينو كه آنچه هرمزد را است،‌از آنچه به آغاز آفرينش داده شد،‌دگرگون نشود. از مينوي بي گردشي كمال مقصود در آفرينش مادي آشكار شد:‌همداستاني با آفرينش نيكو.
...
...
چنين گويد در دين كه زمان نيرومندتر از هر دو آفرينش است،‌ آفرينش هرمزد و نيز آن اهريمن...

نوشته شده در ساعت 12:17 AM